"Trojanie" to opera Hectora Berlioza, którą można zobaczyć na deskach Teatru Wielkiego. Bilety na nią wpadły mi w ręce trochę przypadkiem, a decyzję czy iść musiałem podjąć bardzo szybko i mówiąc szczerze miałem pewne wątpliwości. Bynajmniej nie dlatego, że na słowo opera cierpnie mi skóra ale dlatego, że 5 godzinne przedstawienie tuż po pracy, nastrojowa muzyka, przygaszone światła... skłaniają do drzemki. Pomimo początkowych wątpliwości zdecydowałem, że skorzystam z okazji i nie żałuję. Powiem nawet więcej, jestem bardzo zadowolony z podjętej decyzji i szczerze zachęcam każdego do kupna biletów na to wspaniałe widowisko przy następnej nadarzającej się okazji.
Czemu ta opera opowiadająca o bitwie o Troję i dalszych losach jej mieszkańców jest tak wyjątkowa? Orkiestra, dyrygent, aktorzy, tancerze, śpiewacy byli wspaniali, zresztą innych w Teatrze Wielkim się nie zobaczy, ale mnie zachwyciła przede wszystkim scenografia. Co tu dużo mówić momentami zbierałem szczękę z podłogi!
Niech wspomnę o kilkudziesięciu szturmowcach Imperium w charakterystycznych białych zbrojach, walce bokserskiej, koniu trojańskim zbudowanym z laptopów, kosmonautach, aktorach/statystach unoszących się w powietrzu i Elvisie... Takich rzeczy nie widuje się codziennie, a już na pewno nie w operze!
W bardzo ciekawy sposób wykorzystano animację komputerową. Tło ogromnej sceny stanowił jeden ekran (kurtyna), a drugi, przezroczysty w 90% został umieszczony z przodu sceny, pomiędzy widownią i aktorami. Na obu ekranach wyświetlano to samo np.: kłębowisko węży, statki kosmiczne... Wykorzystanie dwóch ekranów pozwoliło wywołać efekt przestrzenności. Trudno to opisać ale wyglądało super. W kilku animacjach udało mi się nawet dostrzec słynny Blue Screen of Death. Z animacją bardzo fajnie współgrała dekoracja. Momentami można było się pogubić co jest wyświetlane na ekranie, a co znajduje się na scenie. Moje uznanie wzbudziła też scena, w której kilkanaście osób buduje jeden wielki ekran złożony z kilkunastu zsynchronizowanych laptopów.
Cała opera ogólnie przepełniona jest różnymi nawiązaniami do popkultury i współczesnego zinformatyzowanego świata. Na scenie cały czas coś się dzieje i naprawdę ciężko się nudzić. Jeszcze raz polecam!
Czemu ta opera opowiadająca o bitwie o Troję i dalszych losach jej mieszkańców jest tak wyjątkowa? Orkiestra, dyrygent, aktorzy, tancerze, śpiewacy byli wspaniali, zresztą innych w Teatrze Wielkim się nie zobaczy, ale mnie zachwyciła przede wszystkim scenografia. Co tu dużo mówić momentami zbierałem szczękę z podłogi!
Niech wspomnę o kilkudziesięciu szturmowcach Imperium w charakterystycznych białych zbrojach, walce bokserskiej, koniu trojańskim zbudowanym z laptopów, kosmonautach, aktorach/statystach unoszących się w powietrzu i Elvisie... Takich rzeczy nie widuje się codziennie, a już na pewno nie w operze!
W bardzo ciekawy sposób wykorzystano animację komputerową. Tło ogromnej sceny stanowił jeden ekran (kurtyna), a drugi, przezroczysty w 90% został umieszczony z przodu sceny, pomiędzy widownią i aktorami. Na obu ekranach wyświetlano to samo np.: kłębowisko węży, statki kosmiczne... Wykorzystanie dwóch ekranów pozwoliło wywołać efekt przestrzenności. Trudno to opisać ale wyglądało super. W kilku animacjach udało mi się nawet dostrzec słynny Blue Screen of Death. Z animacją bardzo fajnie współgrała dekoracja. Momentami można było się pogubić co jest wyświetlane na ekranie, a co znajduje się na scenie. Moje uznanie wzbudziła też scena, w której kilkanaście osób buduje jeden wielki ekran złożony z kilkunastu zsynchronizowanych laptopów.
Cała opera ogólnie przepełniona jest różnymi nawiązaniami do popkultury i współczesnego zinformatyzowanego świata. Na scenie cały czas coś się dzieje i naprawdę ciężko się nudzić. Jeszcze raz polecam!
orcid.org/0000-0002-6838-2135
0 comments:
Post a Comment