Życzenia świąteczne

Home

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia życzę czytelnikom i czytelniczkom wszystkiego dobrego, żeby najbliższe dni spędzili w wymarzony sobie sposób, z bliskimi sobie ludźmi, a w nowym roku pomyślności i wielu ciekawych wpisów na tym blogu :)

Serdecznie pozdrawiam,
Michał Komorowski

Wczytywanie podzespołów do domeny aplikacyjnej

Home

Platforma .NET, dzięki mechanizmowi refleksji, pozwala na dynamiczne wczytywanie do programu podzespołów (ang. assembly). Pozwala to w łatwy sposób pisać rozszerzane przy pomocy pluginów aplikacje i na wiele innych rzeczy. Ostatnio potrzebowałem wykorzystać ten mechanizm do własnych celów. Aby zwiększyć bezpieczeństwo, postanowiłem ładować podzespoły do odzielnych domen aplikacyjnych. W ten sposób, jeśli po załadowaniu podzespołu i wykonaniu jego kodu pojawi się błąd, główna domena aplikacyjna pozostaje nienaruszona.

Użycie osobnej domeny aplikacyjnej przydaje się również kiedy chcemy wczytywać i usuwać załadowane assembly z pamięci. Problem polega na tym, że po załadowaniu podzespołu do domeny nie ma możliwości aby go z niej usunąć. Można jednak osiągnąć podobny rezultat ładując podzespoły do oddzielnych "roboczych" domen, a potem skorzystać z metody AppDomain.Unload, która usuwa z pamięci domenę i wszystkie wczytane do niej podzespoły. (To pewne uproszczenie. Jeśli assembly zostało załadowane do kilku domen to zostanie usunięte dopiero jeśli usuniemy wszystkie domeny ją używające.)

Jak to zrobić? W sieci można znaleźć kilka podejść, ja użyłem w uproszczeniu następującego sposobu:

public static class SeperateDomainAssemblyLoader
{
  [Serializable]
  private class InternalLoader
  {
    public void LoadAndProcess(string assemblyPath)
    {
      Console.WriteLine(AppDomain.CurrentDomain.FriendlyName);

      var assembly = Assembly.LoadFrom(assemblyPath);
      //...
    }
  }

  private static AppDomain _domain = AppDomain.CreateDomain("SeperateDomainAssemblyLoader");

  public static void LoadAndProcess(string assemblyPath)
  {
    InternalLoader internalLoader = (InternalLoader)(_domain.CreateInstanceFromAndUnwrap(Assembly.GetExecutingAssembly().Location, typeof(InternalLoader).FullName));
    internalLoader.LoadAndProcess(assemblyPath);
   }
}

i kod testujący:

...
Console.WriteLine(AppDomain.CurrentDomain.FriendlyName);
SeperateDomainAssemblyLoader.LoadAndProcess(somePath);
...

Niestety ku mojemu zdziwieniu program wypisał na ekran dwa razy tą samą nazwę domeny. Jak to możliwe, przecież jak wół stoi, że instancja klasy InternalLoader została stworzona w osobnej domenie. Uważni czytelnicy już pewnie widzą błąd. Ja też go znalazłem, ale chwilę zajęło mi uzmysłowienie sobie, co robię nie tak.

Zapomniałem o tym, że obiekty pomiędzy domenami aplikacyjnymi przekazywana są domyślnie przez wartość. Co z tego, że utworzyłem obiekt w osobnej domenie, skoro i tak pracowałem z jego kopią. Jeśli InternalLoader dziedziczyłby z MarshalByRefObject to pracowałabym nie z prawdziwym obiektem ale z proxy i wszystko byłoby dobrze. Poprawka jest więc bardzo prosta:

...
private class InternalLoader : MarshalByRefObject
{
  ...
}
...

Problem z półką

Home

Jakiś czas temu próbując wykonać operację merge w TFS napotkałem na bardzo irytujący problem pod tytułem:

TF203015 The Item '' has an incompatible pending change.

Nie robiłem nic bardzo skomplikowanego. Najpierw pobrałem do gałęzi A zmiany umieszczone na półce (ang. shelve). Następnie, przy pomocy polecenia merge, chciałem do nich dodać zmiany z changeset'a z gałęzi B i w tym momencie pojawił się powyższy komunikat. Sprawdziłem też odwrotną kolejność czyli najpierw merge z gałęzi B do A, a potem pobranie kodu z półki ale błąd również wystąpił. Innymi słowy, zamiast zgłosić konflikt i umożliwić jego rozwiązanie TFS wypiął się i rzucił błędem.

Nie chciałem wykonywać "ręcznego" łączenia plików ponieważ to błędogenne i niewygodne. Zacząłem szukać rozwiązania i znalazłem sposób na obejście problemu. Daleki od ideału, ale lepszy rydz niż nic. Postąpiłem w następujący sposób:

• Zainstalowałem Team Foundation Server Power Tools
• Najpierw wykonałem operację merge z gałęzi B do gałęzi A.
• Uruchomiłem Visual Studio 2010 Command Prompt.
• Przeszedłem do katalogu z gałęzią A.
• Wpisałem komendę tfpt unshelve
• Wybrałem swoja półkę.
• Rozwiązałem konflikty.

Jak widać jeśli korzystamy z komendy tfpt to zamiast otrzymać błąd dostaniemy listę wykrytych konfliktów i możliwość ich rozwiązania. Można? Ano można.

Hawkeye

Home

Hawkeye .NET Runtime Object Editor to program, który znalazłem w sieci dobre dwa lata temu. W tym czasie wielokrotnie mi się przysłużył, a jest przydatny w szczególności tym, którzy pracują z technologią Windows Forms. W skrócie, pozwala modyfikować UI działającej aplikacji. Jego użycie jest proste. Wskazujemy myszką interesujący nas fragment aplikacji, a Hawkeye oznacza wybraną kontrolkę przy pomocy czerwonej ramki i wyświetla listę właściwości i prywatnych pól klasy, których wartości możemy modyfikować. Jak by tego było mało, Hawkeye pozwala również dynamicznie wywoływać metody dla wybranych obiektów.

Zastanawiamy się jak nasza aplikacja będzie wyglądać z różowym tłem? Chcemy przesunąć na próbę kontrolkę o 2 piksele w prawo? A może chcemy nacisnąć przycisk, który jest nieaktywny? Te i inne rzeczy osiągamy zmieniając wartości odpowiednich właściwości, w tym przypadku odpowiednio: BackColor, Location, Enabled. W trzecim wypadku możemy też wywołać dynamicznie metodę PerformClick. Pozwala to w łatwy i przyjemny sposób zobaczyć, jak przy danych ustawieniach, będzie w runtime'ie będzie wyglądała nasza aplikacja, bez potrzeby jej rekompilacji.

Hawkeye pozwala również poruszać się w hierarchii kontrolek tworzących interfejs i sprawdzić kto jest rodzicem interesującej nas kontrolki. Podaje też pełną nazwę klasy dla aktualnie wybranego obiektu. Przydaje się to, kiedy pracujemy z dużą, skomplikowaną aplikacją i chcemy dowiedzieć się gdzie u licha znajduje się kod obsługujący aktualnie widoczną kontrolkę. Przykład z życia. Ostatnio kumpel potrzebował znaleźć kod odpowiedzialny za pewną część UI. W tym celu chciał wyświetlić designera dla interesującego go okna i na tej podstawie dojść do kontrolki. Niestety Visual Studio odmówiło posłuszeństwa i przy próbie wyświetlenia designera raportowało błąd. Hawkeye rozwiązał problem w kilka minut.

Uwaga! Na dzień dzisiejszy, na stronie programu znajdują się jego dwie wersje do pobrania. Jedna działa tylko z aplikacjami skompilowanymi na platformę .NET 4, a druga z aplikacjami skompilowanymi na starsze wersje platformy.

Wiele usług w jednym procesie 2

Home

W poście tym wrócę jeszcze do tematu uruchamiania kilku usług w jednym procesie. Otóż, ciekawe jest to, że można konfigurować to zachowanie już po zainstalowaniu usługi. Służy do tego, i nie tylko tego, program wiersza poleceń o nazwie sc. Poniżej przedstawiam przykład jego użycia.

Zacznijmy od pobrania konfiguracji usługi ABC przy pomocy komendy sc query ABC. Przykładowy wynik pokazałem poniżej.

SERVICE_NAME: ABC
TYPE               : 20  WIN32_SHARE_PROCESS
STATE              : 1  STOPPED
  (NOT_STOPPABLE,NOT_PAUSABLE,IGNORES_SHUTDOWN)
WIN32_EXIT_CODE    : 1077       (0x435)
SERVICE_EXIT_CODE  : 0  (0x0)
CHECKPOINT         : 0x0
WAIT_HINT          : 0x0

Jak widać usługa ABC może współdzielić proces z jakąś inną usługą. Efekt działania bardzo ładnie widać w menadżerze zadań. Jeśli uruchomimy usługi: ABC oraz ABCDebug to menadżer zadań pokaże tylko jeden proces.



Aby to zmienić należy użyć komendy sc config ABC type= own. Teraz, po uruchomieniu obu usług, menadżer zadań pokaże dwa procesy.



Do stanu pierwotnego wracamy przy pomocy komendy sc config ABC type= share. Warto zwrócić uwagę na jeszcze jedną rzecz. Spójrzmy na ten scenariusz.

• Mamy dwie usługi współdzielące proces: ABC oraz ABCDebug..
• Uruchamiamy obie i menadżer zadań pokazuje jeden nowy proces: WindowsService1.exe.
• Zatrzymujemy usługę ABC.
• Usługa ABCDebug nadal działa.
• sc config ABC type= own
• Uruchamiamy usługę ABC i teraz menadżer zadań pokazuje dwa procesy WindowsService1.exe.
• Zatrzymujemy usługę ABC
• sc config ABC type= share
• Ponownie uruchamiamy usługę ABC i menadżer zadań znowu pokazuje jeden proces WindowsService1.exe.

Czyli w czasie kiedy zmienialiśmy konfigurację usługi ABC usługa ABCDebug cały czas działała i w niczym to nie przeszkadzało.

Wiele usług w jednym procesie

Home

Istnieje kilka podejść do debugowania usług systemowych. Jeśli chcemy debugować już uruchomioną usługę to możemy skorzystać z opcji Attach to process.... Sprawa jest trudniejsza jeśli chcemy podłączyć się do usługi w momencie jej uruchamiania. W takim wypadku można w kodzie usługi wywołać metodę Debugger.Brake. Są też inne sposoby, na przykład sztuczne opóźnienie startu usługi, tak aby zdążyć się do niej podpiąć.

Ostatnio poznałem nowe, bardzo ciekawe podejście. Polega ono na stworzeniu dodatkowej, pomocniczej "pustej" usługi i zainstalowaniu jej w odpowiedni sposób razem z właściwą usługą. Strukturę przykładowego projektu widać na poniższym rysunku.



Projekt musi również zawierać dwa instalatory (klasa ServiceInstaller), po jednym dla każdej z usług.



W kodzie przekłada się to na coś takiego.

...
this.Installers.AddRange(new System.Configuration.Install.Installer[] {
  this.serviceProcessInstaller1,
  this.serviceInstaller1,
  this.serviceInstaller2});
...

Instalację przeprowadzamy standardowo przy pomocy narzędzia InstallUtil. Zadba ono o to aby zainstalować obie usługi za jednym razem. Następnie, przy debugowaniu najpierw uruchamiamy tą drugą, dodatkową usługę, podczepiamy się do niej przy pomocy opcji Attach to process..., stawiamy pułapkę w kodzie pierwszej usługi i dopiero ją uruchamiamy. To zadziała ponieważ obie usługi zostaną uruchomione w jednym procesie, a co więcej otrzymujemy to za darmo. Odpowiada za to metoda ServiceIntaller.Install, której fragment przytaczam poniżej.

int serviceType = 0x10;
...
if (numberOfServices > 1)
{
  serviceType = 0x20;
}
...
NativeMethods.CreateService(databaseHandle, this.ServiceName, this.DisplayName, 0xf01ff, serviceType, (int) this.StartType, 1, str3, null, IntPtr.Zero, dependencies, servicesStartName, password);
...

CreateService to natywna metoda WinAPI, która dodaje usługę do bazy danych menadżera usług. Istotny jest jej piąty parametr serviceType, może przyjąć kilka wartości ale nas interesują dwie:

• SERVICE_WIN32_OWN_PROCESS = 0x00000010 oznacza, że każda usługa działa w swoim procesie
• SERVICE_WIN32_SHARE_PROCESS = 0x00000020 oznacza, że usługi mogą dzielić jeden proces

Jeśli liczba usług jest większa niż 1 to ServiceIntaller.Install używa flagi SERVICE_WIN32_SHARE_PROCESS, a w przeciwnym wypadku SERVICE_WIN32_OWN_PROCESS.

PrintScreen

Home

Ostatnimi czasy zdarzyło się, że musiałem intensywnie korzystać z przycisku Print Scrn, tworzyć wiele zrzutów ekranu, a potem jeszcze edytować je w programie graficznym. W pewnym momencie stwierdziłem, że proces ten trzeba jakoś zautomatyzować. Z pomocą przyszedł program PrintScreen.

W wersji podstawowej jest bezpłatny. Reaguje na standardowy przycisk Print Scrn ale można to zmienić. Zrzuty ekranu wypluwa w wybranym formacie, do wskazanego katalogu. Nazwy plików mogą być generowane automatycznie np.: ScreenSchot001, ScreenSchot002 itd. Bardzo spodobało mi się to, że jeśli usuniemy np.: plik ScreenSchoot002 i w ten sposób powstanie luka w numeracji to zostanie ona zapełniona przez następny plik. Program umie również wyświetlić podgląd zrzutu, a przed zapisaniem na dysk umożliwia np.: zmianę wielkości obrazka. W zależności od konfiguracji robi zrzut całego ekranu, wybranego okna lub wskazanego fragmentu.

Nie jest to nic co przyprawia o zawrót głowy ale doskonale spełnia swoją funkcję - po prostu kawał dobrze wykonanej roboty. Program ten zagości na stale w mojej skrzynce narzędziowej i polecam go każdemu komu nie wystarcza standardowa funkcjonalność systemu operacyjnego dotycząca tworzenia zrzutów ekranu.

Okazja do wzięcia udziału w ciekawych kursach

Home

Uniwersytet Stanforda organizuje zdalne kursy poświęcone uczeniu maszyn (ang. machine learning), sztucznej inteligencji oraz bazom danych. Zajęcia są bezpłatne i zaczynają się w październiku, a potrwają do grudnia. Kursy składają się nie tylko z wykładów, ale również z rożnych zadań do rozwiązania, będzie można również zadawać pytania. Moim zdaniem to wspaniała okazja, aby zdobyć albo odświeżyć dużo cennej wiedzy. Na każdy z tych wykładów zapisało się już ponad 50 tysięcy osób!

IntelliTrace - problem ze zdarzeniem

Home

Jakiś czas temu pracując z IntelliTrace próbowałem zdefiniować zdarzenie diagnostyczne dla pewnej metody. Dla ustalenia uwagi niech jej sygnatura wygląda tak, jak poniżej.

string Flip(string s)

Moim celem było, aby opis zdarzenia zawierał wynik zwrócony przez metodę oraz wartość argumentu s. Inaczej mówiąc, aby w oknie IntelliTrace Events View w Visual Studio 2010 zdarzenie zarejestowane dla wywołania metody z argumentem s="Hello" i wynikiem "olleH" wyglądalo tak:

"olleH" Flip("Hello")

O definiowaniu zdarzeń IntelliTrace już pisałem (Własne zdarzenia IntelliTrace!, Własne zdarzenia IntelliTrace 2) dlatego nie będę opisywał całego procesu. Przytoczę już gotową definicję zdarzenia:

<DiagnosticEventSpecification enabled="true">
  <Bindings>
    <Binding>
      <ModuleSpecificationId>FibTest.exe</ModuleSpecificationId>
        <TypeName>Utilities</TypeName>
        <MethodName>Flip</MethodName>
        <MethodId>Utilities.Flip(System.String):System.String</MethodId>
        <ShortDescription _locID="shortDescription.Utilities.Flip">"{0}" Flip("{1}")</ShortDescription>
        <LongDescription _locID="longDescription.Utilities.Flip">"{0}" Flip("{1}")</LongDescription>
        <DataQueries>
          <DataQuery index="-1" maxSize="100" type="String" query="" />
          <DataQuery index="1" maxSize="100" type="String" query="" />
        </DataQueries>
        <ProgrammableDataQuery>
          <ModuleName></ModuleName>
          <TypeName></TypeName>
        </ProgrammableDataQuery>
    </Binding>
  </Bindings>
  ...
</DiagnosticEventSpecification>

Niestety ku moje zdziwieniu to nie zadziałało. Zdarzenie zostało zarejestrowane, ale w oknie IntelliTrace Events View zamiast zobaczyć upragniony wynik otrzymałem komunikat: An error occured while fetching the data for this event. Zajrzałem, więc do wcześniej zdefiniowanych przez siebie zdarzeń i przypomniałem sobie o jednej rzeczy. Aby odwołać się do wartości zwróconej przez metodę należy ustawić atrybut onReturn.

...
<Binding onReturn="true">
...

Niestety to też nie pomogło. Ponownie zajrzałem więc do wcześniej przygotowanych zdarzeń i na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało tak samo. Po chwili zastanowienia doszedłem do wniosku, że przyczyną kłopotów może być to, że próbuję odwołać się zarówno do wartości argumentów jak i do wartości zwracanej przez metodę. Wcześniej czegoś takiego nie próbowałem. Zamiast jednego przygotowałem więc dwa zdarzenia. W jednym odczytuję wartość argumentu przekazanego do metody, a w drugim wynik zwrócony przez metodę.

...
<Binding onReturn="false">
  ...
  <ShortDescription _locID="shortDescription.Utilities.Flip">Flip("{0}")</ShortDescription>
  <LongDescription _locID="longDescription.Utilities.Flip">Flip("{0}")</LongDescription>
  <DataQueries>
    <DataQuery index="1" maxSize="100" type="String" query="" />
  </DataQueries>
  ...
</Binding>
...

...
<Binding onReturn="true">
  ...
  <ShortDescription _locID="shortDescription.Utilities.Flip">Flip returns "{0}"</ShortDescription>
  <LongDescription _locID="longDescription.Utilities.Flip">Flip returns "{0}"</LongDescription>
  <DataQueries>
    <DataQuery index="-1" maxSize="100" type="String" query="" />
  </DataQueries>
  ...
</Binding>
...

To zadziałało, zostały zarejestrowane dwa zdarzenia, jedno z opisem Flip("Hello"), a drugie z opisem Flip returns "olleh". Moim zdaniem to spore ograniczenie IntelliTrace, ale nie ma rady i trzeba o tym po prostu pamiętać.

Londyn - trochę nietypowa wycieczka

Home

Londyn to miasto odwiedzane rokrocznie przez miliony turystów. Twierdza Tower, Tower Bridge, Pałac Buckingham to tylko z niektórych miejsc, które znajdują się na liście do zobaczenia dla wielu odwiedzających. Ja też nie omieszkałem pokazać się w tych i wielu innych miejscach, ale w tym poście chciałbym zachęcić do wizyty w innym, trochę bardziej nietypowym miejscu. Mam na myśli Thorpe Park czyli wesołe miasteczko zlokalizowane pod Londynem (ok. 40 minut pociągiem + 10 minut autobusem). Bilet kosztuje dla dorosłych 40 funtów, ale cenę można zbić o 35% przy zakupie online lub nawet 50% przy zakupie grupowym (7 biletów).

Miasteczko oferuje bardzo dużo dla miłośników przeciążeń, chyba nawet więcej niż konkurencyjny park Alton Towers. Wspomnę tylko o Stealth, w którym osiągamy prędkość ok. 130 km/h w ciągu 1.8 sekundy, maksymalne przeciążenie to prawie 5G (wciska w fotel), a najwyższy punkt kolejki znajduje się 60m nad ziemią. Robi niesamowite wrażenie, do tego stopnia, że bez zastanowienia zdecydowałem się na drugą przejażdżkę.

Z rzeczy praktycznych to w parku jest tłoczno nawet poza sezonem. Mówię tutaj o weekendach, w ciągu tygodnia może być lepiej. W związku z tym należy przygotować się na długie czekanie, nawet do 2 godzin aby dostać się na kilkunasto sekundową przejażdżkę! Kolejki można ominąć na dwa sposoby. Pierwszy to tzw. single riders. Polega to na tym, że najpierw do wagoników ładowane są osoby z normalnej kolejki i jeśli zostają wolne miejsca (bo ktoś nie chce jechać sam tylko z przyjaciółmi) to wsiada osoba z kolejki dla single riders. Kolejka ta przeważnie jest dużo krótsza niż normalna, ale po pierwsze nie jest dostępna wszędzie, a po drugie dużo zależy od szczęścia. Równie dobrze może być tak, że czas oczekiwania będzie taki jak w normalnej kolejce.

Drugi sposób jest dużo skuteczniejszy, ale nie ma nic za darmo i to dosłownie. Można kupić bilety fast tracks, które pozwalają wejść na atrakcje bez czekania w kolejce. Pojedynczy bilet (jeden przejazd na jednej atrakcji) to koszt od 2 do 5 funtów. Czy warto? Niech każdy odpowie sobie samemu, czy woli czekać czy nie.

Wizytę w Thorper Park szczerze polecam wszystkim, którzy lubią takie atrakcje, szczególnie, że jest zlokalizowany blisko Londynu. Ja bawiłem się tam naprawdę dobrze. Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

• Początek
• Ceny jedzenia
• Pogotowie
• Przechodzenie przez ulicę
• Kosze na śmieci
• Metro (trochę narzekania)
• Zamieszki
• Londyn - metro (wskazówki)

IntelliTrace - schemat XSD

Home

Swego czasu w postach Własne zdarzenia IntelliTrace! oraz Własne zdarzenia IntelliTrace 2 opisałem jak zmodyfikować plik CollectionPlan.xml zawierający plan działania IntelliTrace (historycznego debuggera) tak, aby zdefiniować swoje własne zdarzenie IntelliTrace (ważny punkt w historii działania programu kiedy IntelliTrace nagrywa stan aplikacji). Ostatnio wróciłem do tego zagadnienia i "bawię się" testując różne możliwości IntelliTrace. Niestety czasami, po zmodyfikowaniu pliku CollectionPlan.xml, przy próbie uruchomienia debuggera otrzymywałem błąd np.:

error VSLG4001: The specified collection plan is invalid: 'C:\CollectionPlan.xml'. More information: The 'type' attribute is invalid - The value 'Object' is invalid according to its datatype 'urn:schemas-microsoft -com:visualstudio:tracelog:ClrType' - The Enumeration constraint failed.

Komunikat jest czytelny, wartość Object dla atrybutu type jest niedozwolona. Metodą prób i błędów można wywnioskować, jakie wartości są poprawne, ale to męczące i niewydajne. Pomyślałem więc, że skoro zawartość pliku CollectionPlan.xml to dokument XML, to musi on być walidowany przy pomocy odpowiedniego schematu XSD. Ale gdzie go szukać? Przejrzałem zawartość katalogu instalacyjnego Visual Studio 2010 i niczego nie znalazłem.

Stwierdziłem więc, że zajrzę do biblioteki Microsoft.VisualStudio.IntelliTrace (pisałem o niej w poście Poznaj swój program), która umożliwia programową analizę logów IntelliTrace, ale nie tylko. Biblioteka ta wykorzystywana jest również przez program IntelliTrace.exe (o tym też pisałem w poście Używanie IntelliTrace poza Visual Studio 2010!), który znajdziemy w katalogu instalacyjnym Visual Studio 2010. Program ten służy do uruchomienia historycznego debuggera i kiedy używamy IntelliTrace z poziomu Visual Studio, to korzystamy właśnie z tego programu. Skoro tak to doszedłem do wniosku, że walidacja konfiguracji i schemat XSD znajdują się właśnie w tej bibliotece.

Okazało się to strzałem w dziesiątkę. Bibliotekę załadowałem do .NET Reflector'a. Najpierw zlokalizowałem w zasobach komunikat z błędem. Następnie sprawdziłem gdzie jest używany i znalazłem tylko jedno takie miejsce, a stamtąd już szybko doszedłem do wywołania metody public static XmlSchema GenerateXmlSchema(). Niestety okazało się, że nie mogę jej wywołać z własnego kodu, ponieważ znajduje się w klasie internal class ConfigMessagePacker. Skopiowałem więc jej kod (ok. 1200 linii) do swojego programu i po chwili miałem już XSD.

Krótko o instalowaniu ServicedComponent

Home

W dwóch poprzednich artykułach na temat zarządzanych komponentów COM+ pisałem, że instaluje się je przy użyciu narzędzia regsvcs.exe. Tak oczywiście jest, ale ostatnio ku swojemu zaskoczeniu zauważyłem, że jest to opcjonalne. Jeśli nie zainstalujemy takiego komponentu z poziomu konsoli (np.: regsvcs.exe MyComponent.dll) to zostanie on zainstalowany automatycznie przy pierwszym wywołaniu jego konstruktora.

[assembly: ApplicationName("MyComponent")]
[assembly: ApplicationActivation(ActivationOption.Server)]
[assembly: System.Reflection.AssemblyKeyFile("MyComponent.snk")]
[assembly: ApplicationAccessControl(false)]
public class MyComponent: ServicedComponent
{
  ...
}

...

//Jeśli komponent nie został wcześniej zainstalowany to zostanie zainstalowany w tym momencie
using (MyComponent cmp = new MyComponent())
{
  ...
}

Jeszcze o ServicedComponent

Home

W tym poście wrócę do tematu aplikacji modelu COM+ napisanych w kodzie zarządzanym, który to poruszyłem w poprzednim artykule. Tym razem chciałbym zwrócić uwagę na problem wersjonowanie takich komponentów. Upraszczając, chodzi o różnicę pomiędzy katalogiem, z jakiego komponent został zainstalowany w systemie, a katalogiem, w którym znajduje się biblioteka z komponentem jakiej używa dana aplikacja. W szczególności mogą to być inne katalogi np.: c:\Install oraz c:\bin.

W takim przypadku łatwo może dość do sytuacji, w której binaria w obu lokalizacjach będą się różnić. Objawy będą różne w zależności od trybu aktywacji (pisałem o nich poprzednio).W przypadku Aplikacji biblioteki tak długo jak w obu katalogach będą znajdować się biblioteki skompilowane dla tego samego środowiska (32 lub 64 bitowego) nie będzie żadnego problemu (poza bałaganem). Co ciekawe znaczenie ma tylko liczba bitów, wersje bibliotek mogą być inne, różna może być nawet liczba udostępnianych przez komponent metod. Natomiast w przypadku kiedy w jednym katalogu będzie wersja 32 bitowa, a w drugim 64 bitowa przy próbie skorzystania z komponentu dostaniemy wyjątek ComException o treści Klasa niezarejestrowana....

W trybie Aplikacji serwerowej liczba bitów nie ma znaczenia. Znaczenie ma jednak zawartość bibliotek w obu lokalizacjach. Jeśli będzie różna debugowanie nie będzie możliwe. Jeśli zmieni się interfejs, na przykład do biblioteki zostanie dodana nowa metoda, ale nowa wersja nie zostanie zainstalowana, to przy próbie jej użycia pojawi się wyjątek.

Generalnie problem dotyczy też natywnych komponentów COM+ (piekło COM+) ale z takimi komponentami nie pracowałem dlatego nie znam szczegółów.

Debugowanie ServicedComponent

Home

ServicedComponent to klasa umożliwiająca tworzenie zarządzanych komponentów/klas, które mogą być użyte w aplikacjach COM+ oraz mogą korzystać z usług COM+. Jedną z takich usług jest na przykład pula obiektów, czyli coś podobnego do puli połączeń z tą różnicą, że możemy w niej umieścić instancje naszej własnej klasy.

Aby stworzyć taką specjalną klasę należy wydziedziczyć ją ze wspomnianej klasy ServicedComponent. Do tej pory nie miałem okazji z niej korzystać, dlatego napotkałem pewne kłopy przy debugowaniu takich zarządzanych komponentów COM+ (dalej będę używał po prostu pojęcia komponent).

Należy zacząć od tego, że są dwa tryby aktywacji komponentów COM+ (zarządzanych lub nie). W pierwszym (tzw. Aplikacja biblioteki/Library application) komponent aktywowany jest w procesie aplikacji, która z niego korzysta. W drugim trybie natomiast (tzw. Aplikacja serwera/Server application) aktywacja przeprowadzana jest przez dedykowany proces. Tworząc taki komponent możemy określić tryb aktywacji przy pomocy atrybutu ApplicationActivationAttribute. Tryb ten można również zmienić już po zainstalowaniu komponentu (przy pomocy narzędzia regsvcs.exe) w konsoli zarządzania w przystawce Usługi składowe (ang. Component services). Znajdziemy ją w lokalizacji C:\Windows\System32\comexp.msc.

Debugowanie takiego zarządzanego komponentu różni się w zależności od trybu aktywacji. Zacznijmy od pierwszego przypadku czyli tzw. Aplikacji biblioteki. Tutaj sprawa generalnie jest prosta. Skoro komponent aktywowany jest w procesie aplikacji, która z niego korzysta to wystarczy postawić pułapkę w odpowiednim miejscu np.: w kodzie komponentu i tyle. Jest jedno ale. To nie zadziała jeśli aplikacja korzystająca z komponentu została skompilowana na platformę .NET 4.0. Komponent będzie zwracał poprawne wyniki ale jak do tej pory nie udało mi się zmusić VS 2010 do zatrzymania się na pułapce ustawionej w kodzie komponentu albo przejść do tego kodu przy pomocy F11. Jeśli zmienimy platformę na przykład na .NET 3.5 to problem z debugowaniem nie wystąpi.

Trzeba również wiedzieć, że w przypadku tego trybu aktywacji, jeśli mamy zainstalowany komponent 32 bitowy, to proces, który chce z niego skorzystać również musi być 32 bitowy. Analogicznie dla 64 bitów. Informację o błędzie dostaniemy już przy próbie wywołania konstruktora komponentu.

W przypadku trybu "serwerowego" komponent aktywowany jest w innym procesie, więc wersja platformy czy nawet liczba bitów nie mają znaczenia (również przy debugowaniu). Z drugiej strony mamy inny problem ponieważ musimy doczepić się do tego procesu aby go zdebugować czyli skorzystać z funkcji Debug->Attach to Process.... Interesujący nas proces nazywa się dllhost.exe. Kłopot w tym, że na liście może znajdować się kilka procesów o tej nazwie. Pierwsze przybliżenie uzyskamy zawężając listę do tych procesów, które w kolumnie Type mają wartość Managed.... W przypadku gdy jest ich kilka można skorzystać z programu Process Explorer i sprawdzić identyfikator procesu, który korzysta z biblioteki z naszym komponentem.

W jednym z kolejnych postów wrócę jeszcze do tematu i napisze o problemach z wersjonowaniem omawianych komponentów.

Londyn - metro (wskazówki)

Home

W ostatnim poście dotyczącym metra w Londynie obiecałem, że dam kilka wskazówek o tym jak z niego korzystać (o innych środkach transportu nie napiszę bo nie używam). Nie będzie to jakaś wiedza tajemna, ale kiedy jest się po raz pierwszy w Londynie, to nie wszystko jest oczywiste.

• Nie opłaca się kupować biletów za gotówkę. Tak zakupiony bilet dla pierwszej strefy, w porównaniu do biletu elektronicznego, może być nawet 2 razy droższy. Dla dalszych stref różnica jest mniejsza, ale na przykład większość atrakcji turystycznych znajduje się w pierwszej strefie.
• Osobiście korzystam z karty Oyster czyli odpowiednika Warszawskiej Karty Miejskiej z tą jednak różnicą, że Oyster oferuje więcej możliwości. Na taką kartę można załadować bilet okresowy, ale również określoną sumę pieniędzy do wydania na przejazdy tzw. pay as you go. Z metra korzystam raz na jakiś czas więc jest to dla mnie idealne rozwiązanie.
• Kartę Oyster kupujemy (ładujemy) w automatach biletowych ustawionych w metrze lub w kasach. Przy zakupie zostanie pobrany zwrotny depozyt wysokosci 5 funtów.
• Nie na każdej stacji znajdziemy kasy biletowe, automaty natomiast tak.
• Ważne!!!Korzystając z karty Oyster trzeba koniecznie pamiętać żeby zbliżyć kartę do czytnika (oznaczone sa charakterystycznymi żółtymi kółkami) przy wejściu ale i przy wyjściu z metra. W innym wypadku zostaniemy obciążeni dodatkową opłatą (nie wiem ile dokładnie). W większości wypadków nie ma z tym problemu ponieważ nie przejdziemy przez barierki bez ważnego biletu. Niestety na niektórych stacjach nie ma barierek. Czasami zdarzy się również, że barierki są otwarte ale wtedy też trzeba pamiętać o czytniku.
• Po zarejestrowaniu karty Oyster na tej stronie będziemy mogli śledzić historię naszych podróży oraz doładować kartę on-line. Jeśli chcemy kupić bilet okresowy na czas dłuższy niż tydzień rejestracja jest wymagana.
• Ważne!!! Jeśli mamy kartę pay as you go to mamy zagwarantowane, że danego dnia nie wydamy na przejazdy więcej niż koszt biletu dziennego. Szczegóły można znaleźć tutaj.
• Warto korzystać ze strony Transport for London. Znajdziemy tam bardzo dobrą wyszukiwarkę połączeń oraz informacje o planowanych remontach poszczególnych linii. Generalnie remonty przeprowadzane są w weekendy.
• Nie wszystkie stacje metra mają windę.
• Na stacjach metrach można znaleźć broszurki z planem metra - bardzo przydatne.
• Jeśli ktoś źle znosi wysokie temperaturę lub duchotę, to schodząc do metra (szczególnie korzystając z linii głębinowych) warto zaopatrzyć się w butelkę wody.
• Szczegółowy cennik znajdziemy tutaj

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

• Początek
• Ceny jedzenia
• Pogotowie
• Przechodzenie przez ulicę
• Kosze na śmieci
• Metro (trochę narzekania)
• Zamieszki

Londyn - zamieszki

Home

Z publikacją tego posta czekałem aż zamieszki w Londynie ucichną i sprawa zostanie zapomniana przez media. No i się doczekałem. Obecnie w polskich mediach ciężko znaleźć jakąś wzmiankę na ten temat podczas gdy jeszcze jakiś czas temu można było odnieść wrażenie, że Londyn to strefa wojny.

O zamieszkach usłyszałam po raz pierwszy, kiedy spytała mnie o nie żona. Potem także rodzina i znajomi pytali mnie czy nic mi nie jest, czy jestem bezpieczny itd. Nie dziwię się temu, bo kiedy przeglądam artykuły na temat zamieszek, okraszone strasznymi zdjęciami, to przyznam, że nie wyglądało to fajnie. Osobiście oprócz większej liczby policjantów na ulicach nie widziałem innych skutków rozruchów.

To pokazuje jaka może być różnica pomiędzy rzeczywistością, a obrazem świata przedstawianym przez prasę. Nie twierdzę, że problemu nie było bo problem oczywiście był (jest) i to duży. Wielu ludzi zostało poszkodowanych i przeżyło ciężkie chwile. Ale tak nie było w całym mieście. W tym samym czasie, wbrew temu co pokazywały media, w Londynie toczyło się normalne życie.

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

• Początek
• Ceny jedzenia
• Pogotowie
• Przechodzenie przez ulicę
• Kosze na śmieci
• Londyn - metro (trochę narzekania)

Kłopoty z Client Profile

Home

The type or namespace name 'SomeType' does not exist in the namespace 'SomeNamespace' (are you missing an assembly reference?)

Sądzę, że każdy programista .NET spotkał się z powyższym błędem kompilacji. Nie jest to nic wyjątkowego i rozwiązanie problemu jest bardzo łatwe, wystarczy dodać do projektu referencję do brakującej biblioteki. Czy oby na pewno?

Kilka dni temu napotkałem powyższym błąd kompilatora i rozwiązanie problemu zajęło mi sporo więcej czasu niż normalne kilkanaście sekund. Na początku zdziwiłem się ponieważ niekompilujący się projekt aplikacji zawierał potrzebną referencję, kilka minut wcześniej sam ją dodałem. Na wszelki wypadek podpiąłem ją jednak jeszcze raz i przekompilowałem wszystkie potrzebne projekty ale nic to nie dało. Restart Visual Studio również nie pomógł. Kilka kolejnych prób kompilacji również spełzło na niczym.

Trochę zrezygnowany zabrałem się do przeglądania ustawień felernego projektu i zwróciłem uwagę na to, że korzysta on .NET Framework 4 Client Profile. Wcześniej nie miałem z tym problemu ale przypomniałem sobie, że w projektach tego typu nie można korzystać z bibliotek, których nie ma w NET Framework 4 Client Profile. Na próbę zmieniłem opcję Target framework na .NET Framework 4 i okazało się to strzałem w dziesiątkę.

W ramach testu zacząłem zmieniać różnym projektom opcję Target framework na .NET Framework 4 Client Profile i sprawdzać czy się kompilują. Okazało się, że prawie wszystkie skompilowały się bez żadnego problemu. Dalsze eksperymenty doprowadziły mnie do następującego wniosku:

Błąd zostanie zgłoszony jeśli w projekcie korzystającym z NET Framework 4 Client Profile użyjemy biblioteki, która bezpośrednio lub pośrednio korzysta z czegoś co nie znajduje się w NET Framework 4 Client Profile.

Przez użyjemy rozumiem np.: stworzenie instancji klasy. Samo dodanie referencji do biblioteki czy nawet zaimportowanie przestrzeni nazw przy pomocy using nie spowoduje błędu. Ważne jest również to, że biblioteka powodująca błąd może znajdować się gdzieś daleko w łańcuchu referencji, co jeszcze utrudnia sprawę. Należy również wiedzieć, że o przynależności lub nie do NET Framework 4 Client Profile nie decydują opcje kompilacji ale to z czego korzystamy w danej bibliotece. Listę "zabronionych" rzeczy można znaleźć tutaj. W moim przypadku błąd powodowała "zabroniona" biblioteka System.Data.OracleClient, z której korzysta Microsoft.Practices.EnterpriseLibrary.Data.dll, którą z kolei używam ja.

Sądzę, że warto o tym pamiętać aby zaoszczędzić sobie nerwów szczególnie, że kiedy dodajemy nowy projekt aplikacji (WPF, WinForms, konsola) to domyślnie będzie on korzystał .NET Framework 4 Client Profile. W większości przypadków jest to dla nas przezroczyste ale zawsze może trafić się ten jeden raz.

Londyn - metro (trochę narzekania)

Home

Dzisiaj napiszę o metrze londyńskim, które należy do najstarszych i najbardziej rozbudowanych na świecie, a z którego w porównaniu do innych środków transportu korzystam najczęściej. Dwanaście linii wijących się pod miastem w porównaniu do jednej budowanej 25 lat w Warszawie robi wrażenie i budzi zazdrość. Ja chciałbym jednak pokazać, że jeśli choć na chwilę zapomnimy o liczbie linii to metro warszawskie zacznie wygrywać z londyńskim pod wieloma względami.

Zacznę od tego, że w londyńskim metrze jest bardzo duszno i gorąco. Nawet jeśli na dworze jest zimno i założyliśmy kurtkę to po zejściu do metra z pewnością ją zdejmiemy. Na przewarzającej liczbie stacji i w pociągach niestety brakuje klimatyzacji. Czytałem, że w najbliższym czasie na jednej z linii mają zostać wprowadzone pociągi z klimatyzacją ale to kropla w morzu potrzeb. Póki co przemieszczanie się metrem to przyjemnych nie należy, a zarząd metra zaleca aby w podróż wybrać się z butelką wody.

Komfortu nie poprawia fakt, że stacje w londyńskim metrze są bardzo małe, szczególnie te głębinowe. Jest akurat tyle miejsca aby zmieścił się pociąg i niewiele więcej. Biorąc pod uwagę to co widziałem, tak na oko przeciętna szerokość peronu to 3-4 metry. Pod tym względem Warszawa bije Londyn na głowę. Mniejsze są również wagony (z ciekawostek to na poszczególnych liniach mają różne rozmiary). W Warszawie bez problemu stoję wyprostowany, w Londynie mieszczę się po środku wagonu.

W londyńskim metrze brakuje również tzw. komór rozprężających powietrze. Powoduje to, że pociąg wjeżdżający na stację wpycha przed sobą ogromną masę powietrza, która uderza w pasażerów. Może to i drobiazg ale pokazuje, że metro w Warszawie należy do nowoczesnych. Potwierdza to, również fakt, że wszystkie stacje metra w Warszawie przystosowane są dla niepełnosprawnych (mam na myśli windy), a w Londynie nie.

Z innych rzeczy to jadąc metrem w Londynie mam wrażenie, że tory do najprostszych nie należą. Obserwując wagon jadący przed nami albo za nami można zauważyć jak nim rzuca, czasami jest jakby trochę wyżej, a czasami niżej :). Metro w Londynie jest również po prostu drugie, nawet biorąc pod uwagę wyższe zarobki. Koszt jednego przejazdy w ramach pierwsze strefy to na tą chwilę 1.9 funta szterlinga i to przy założeniu, że korzystamy z karty magnetycznej (tzw. Oyster). Tradycyjne bilety są jeszcze droższe.

Tyle narzekania. Ideałem byłoby metro nowoczesne jak w Warszawie ale z taką liczbą linii jak w Londynie (może moje wnuki tego doczekają). W kolejnych postach chciałbym dać kilka wskazówek jak korzystać z metra w Londynie.

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

• Początek
• Ceny jedzenia
• Pogotowie
• Przechodzenie przez ulicę
• Kosze na śmieci

Londyn - kosze na śmieci

Home

Z ciekawostek. W Londynie jest bardzo mało koszy. W gruncie rzeczy jeśli mamy do wyrzucenia jakiś papierek, niedopałek papierosa itp. do mamy dwa wyjścia: schować do kieszeni lub wyrzucić na ulicę. Wiele osób, a w szczególności palacze wybierają drugą opcję. Służby sprzątające są jednak bardzo sprawne dlatego miasto nie jest zaśmiecone.

Ciekawe jest natomiast dlaczego tych koszy jest tak mało. Kolega stwierdził, że to pozostałość po czasach kiedy aktywna była Irlandzka Armia Republikańska. Kosz na śmieci to doskonałe miejsce na podłożenie bomby i dlatego usunięto je z ulic tylko, że potem "zapomniano" je przywrócić.

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

• Początek
• Ceny jedzenia
• Pogotowie
• Przechodzenie przez ulicę

IntelliTrace - Reaktywacja

Home

Już kawał czasu temu w artykule Używanie IntelliTrace poza Visual Studio 2010! opisałem w jaki sposób uruchomić narzędzie IntelliTrace poza środowiskiem Visual Studio 2010. Przedstawiona przeze mnie metoda miała jednak wadę. Log z nagranym przebiegiem wykonania programu zawierał "tylko" informację o wywołaniach metod czyli drzewo wywołań, a brakowało w nim informacji o zdarzeniach diagnostycznych czyli ważnych punkty w historii wykonania programu np.: wykonanie zapytania do bazy danych.

Ostatnio udało mi się znaleźć ostatni element układanki. Otóż aby log IntelliTrace zawierał wszystkie niezbędne informacje wystarczy wykonać, oprócz opisanych już przeze mnie rzeczy, jeszcze jeden krok czyli zmodyfikować plik CollectionPlan.xml z planem działania/konfiguracją narzędzia. Znajdujemy w nim linię:

...
<DiagnosticEventInstrumentation enabled="false">
...

i zamieniamy na:

...
<DiagnosticEventInstrumentation enabled="true">
...

Londyn - przechodzenia przez ulicę

Home

W Polsce od maleńkiego uczono mnie, że przez ulicę należy przechodzić na pasach i kiedy pali się zielone światło. Swego czego przekonałem się również ile wynosi mandat za przechodzenie na czerwonym świetle:) Kiedy wyjeżdżam za granicę z założenia stosuję te same zasady, choćby dlatego, żeby nie płacić potencjalnie wyższych mandatów niż w Polsce.

W Londynie (nie wiem czy jest tak w całym Zjednoczonym Królestwie), co mnie bardzo zaskoczyło, sprawa ma się zupełnie inaczej. Zdecydowana większość osób przechodzi na czerwonym świetle i jest to właściwie zasadą. Początkowo miałem jednak pewne skrupuły. O tym, że jest to "dozwolone" przekonałem sie kiedy zobaczyłem, że policja nie reaguje na ten niecny proceder nawet jeśli przechodzi się na czerwonym świetle tuż koło właśnie ruszającego radiowozu!

Z czego wynika to przyzwolenie na łamanie prawa? Od kolegi dowiedziałem się, że wbrew pozorom wszystko dzieje się w majestacie prawa. Z ciekawości poszukałem informacji na ten temat i wygląda na to, że kolega miał rację. Otóż przepisy dotyczące przechodzenia przez jezdnię sformułowano przy użyciu wyrażeń "should/should not" albo "do/do not" (rada/zalecenie), a nie "must/must not" (zakaz/nakraz). Innymi słowy napisano, że "nie powinno" się przechodzić na czerwonym świetle zamiast, że "jest zabronione/nie wolno" przechodzić na czerwonym świetle.

Takie podejście do przechodzenia przez ulicę z pewnością przyspiesza poruszanie się po Londynie. Trzeba jednak pamiętać, że robimy to na swoją odpowiedzialność. Jeśli zostaniemy potrąceni przez samochód to będzie to nasza wina.

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

• Początek
• Ceny jedzenia
• Pogotowie

See[Mike]Code

Home

Dzisiaj rozmawiając z kolegami zeszliśmy na temat rekrutacji programistów. Między innymi rozmawialiśmy o narzędziach wspomagających ten proces takich jak Codility. Rozmowa ta przypomniała mi, że swego czasu natknąłem się ba bardzo proste ale pomysłowe narzędzie pozwalające na żywo, zdalnie sprawdzić jak potencjalny kandydat radzi sobie z programowaniem. Miałem trudności z przypomnieniem sobie adresu strony dlatego ku pamięci publikuję ten post. Przy okazji sądzę, że narzędzie to może przydać się innym. Mianowicie chodzi o See[Mike]Code.

Zasada działania jest bardzo prosta. Wchodzimy na stronę See[Mike]Code, klikamy przycisk New Interview Site i otrzymujemy dwa adresy. Jeden wysyłamy do kandydata, a drugi zachowujemy dla siebie. O wyznaczonej porze prosimy aby kandydat uruchomił przeglądarkę i wszedł na podany adres. Jego oczom ukarze się taki widok:



Kiedy wejdziemy pod drugi adres wyświetlona zostanie dość podobna strona. Teraz prosimy kandydata aby wykonał jakieś proste zadanie programistyczne np.: słynne FizzBuzz, a jego poczynania możemy obserwować na ekranie naszego komputera. See[Mike]Code nie udostępnia takich dobrodziejstw jak IntelliSense ale w przypadku prostych zadań, takich jak wspomniane FizzBuzz, nie jest to konieczne.

Jestem przekonany, że na polskim rynku nie mamy sytuacji, w której jak to napisał Jeff Atwood na swoim blogu:

Like me, the author is having trouble with the fact that 199 out of 200 applicants for every programming job can't write code at all. I repeat: they can't write any code whatsoever.

Sądzę jednak, że dobrze mieć w swoim repertuarze takie narzędzie.

Londyn - pogotowie

Home

Dzisiaj idąc do pracy byłem świadkiem jak pogotowie udzielało pomocy kobiecie, która zasłabła na moście London Bridge. Co w tym takiego ciekawego, ze postanowiłem o tym napisać? Moją uwagę zwrócił środek transportu jakim przyjechał ratownik czyli rower. Słyszałem o tym ale po raz pierwszy widziałem.

Temat podrążyłem trochę bardziej i dowiedziałem się, że w Londynie pogotowie posługuje się oczywiście samochodami ale również motocyklami (motorcycle responders) i rowerami (cycle responders). Dwa ostatnie środki transportu używane są w najbardziej ruchliwych/zakorkowanych dzielnicach tak aby nawet w godzinach szczytu dotrzeć do poszkodowanego w jak najkrótszym czasie. Za takim rowerowym pogotowiem wysyłany jest również ambulans. Jeśli jednak okaże się, ze poszkodowany nie musi zostać przetransportowany do szpitala to ratownik może odwołać wyjazd. Dzięki takiemu podejściu, od momentu wprowadzenia pogotowania rowerowego (10 lat temu) ambulanse musiały wyjechać o 20 tysięcy razy mniej, co przekłada się przecież na konkretne pieniądze. Inny niespotykany w Polsce "wynalazek" to Ambulance community responder czyli jednoosobowe pogotowie samochodowe, w którym pracują ochotnicy. Ich celem jest dotarcie do pacjenta i utrzymanie go przy życiu, aż do przybycia ambulansu, których liczba jest ograniczona.

O Brytyjskiej służbie zdrowia słyszałem dwie opinie, ze jest zła albo, że jest bardzo zła. Mam nadzieję, ze nie będę miał okazji tego zweryfikować ale przynajmniej pogotowie wygląda tutaj na dobrze zorganizowane i sprawnie działające.

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

• Początek
• Ceny jedzenia

Londyn - ceny jedzenia

Home

Dzisiaj wrócę do tego jak żyje się w Londynie, a konkretniej do cen artykułów spożywczych i innych. Trochę zakupów już zrobiłem i na podstawie paragonów sporządziłem listę wybranych produktów wraz z cenami w supermarketach (Tesco, Lidl, Sainsbury's). Lista ta znajduje się na końcu postu. Oczywiście nie jest kompletna ale pi razy oko pozwala zorientować się w poziomie cen. Po miesiącu pobytu sporządzę natomiast podsumowanie ile przez ten czas kosztowało mnie jedzenie.

Czy jest drogo? Trochę na pewno ale ogólnie możemy być dumni bo ceny w Polsce z pewnością osiągnęły Europejski albo prawie Europejski poziom. Szkoda, że to samo nie dotyczy pensji :) Dodam jeszcze, że dość powszechne są promocje rodzaju kup 3 paczki wędliny, a zapłać za dwie co przy większych zakupach pozwala znacząco obniżyć ich koszt.

Sporo droższe jest na pewno żywienie się na mieście np.: za kebab zapłaciłem 5£, za narodowe danie Brytyjczyków czyli Fish&Chips 10£, a za świeżo zrobioną kanapkę z szynką (takie 2 trójkąty) 3.5£. Duży kubełek ryżu z kurczakiem curry lub zestaw obiadowy Sushi w sieciówce Wasabi (bardzo polecam) to koszt odpowiednio ok. 5£ i ok. 6,5£. Są to ceny z centrum Londynu, więc z pewnością trochę zawyżone ale tak czy inaczej jest drożej niż w Polsce. Jeśli chodzi o bardzo ważną rzecz czyli cenę piwa to 1 pinta (~568 ml) w pubie kosztuje ok. 3,5£. Do tematu piwa i pubów wrócę jeszcze później.

• Coca cola 2L 1,5£ - 1,89£
• Woda mineralna 2L 0,45£
• Piwo 0,81£-1,1£
• Sok pomarańczowy 1 L 1,19£ - 1,56£
• 1 kg jabłek 1,5£
• 1 kg pomidorów 1,99£
• 1 kg cebuli1,2 £
• 1 banan 0,18£
• Mała puszka pomidorów 0,41£
• Słoik ogórków konserwowych 0,99£
• Mały słoik oliwek 0,59£
• Paczka Spaghetti 0,79£
• 0,5 kg soli 0,15£
• 50g pieprzu 0,55£
• 0,5 kg wołowego mięsa mielonego 2,69£
• 4 steki wieprzowe (nie pamiętam wagi, tak na 2 obiady) 3,29£
• Chleb pełnoziarnisty 1,25 £
• Zupka w proszku 0,19£
• Czteropak jogurtów Activia 1,66£
• masło 1,6£
• 1 Kg paczka frytek McCane 1,86£
• Paczka wędliny 140g 1,15£
• 15 jajek 1,25£
• 1 kg proszku do prania Persil 3£
• batonik Snicker 0,50£ - 0,60£

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

• Początek

Bug w Visual Studio

Home

Niedawno spotkałem się z zabawnym bugiem w Visual Studio. Zauważyłem go w VS 2005, ale udało mi się go odtworzyć w VS 2010, zresztą nie jest to trudne. Poniżej bardzo prosty kawałek kodu, który pozwoli wyjaśnić o co chodzi:

public class Fun
{
  private string s = null;

  public void Test(string s)
  {
    Test2();
  }


  public void Test2()
  {
    Console.WriteLine(s);
  }
}
...
new Fun().Test("Ala ma kota");

Stawiamy pułapkę na początku metody Test oraz Test2 i uruchamiamy program. Po zatrzymaniu programu na pierwszej pułapce sprawdzamy wartość parametru s oraz prywatnej składowej klasy o tej samej nazwie. Otrzymamy taki wynik:



Powtarzając tą samą operację po zatrzymaniu programu na drugiej pułapce otrzyma natomiast taki wynik:



W "magiczny" sposób składowa prywatna, która powinna mieć wartość null przyjęła nagle wartość "Ala ma kota". Analogicznie parametr s przyjął wartość null zamiast "Ala ma kota". Na tym nie koniec. Poniższy obrazek pokazuje jak środowisko VS raportuje NullReferenceException i równocześnie pokazuje, że podejrzana referencja nie jest pusta.



Oczywiście nie ma w tym żadnej magii. Moim zdaniem to ewidentny bug w Visual Studio, spowodowany tym, że środowisko nie uwzględnia zasięgu obowiązywania składowych klas czy też parametrów metod. Z drugiej strony nazywanie w taki sam sposób zmiennych lokalnych, parametrów czy składowych klas, których zasięgi leksykalne pokrywają się, nie jest dobrym pomysłem bo prowadzi do bałaganu i pomyłek. W każdym razie wbrew pozorom w szale debugowania łatwo się na to złapać.

Londyn - początek

Home

Życie podąża różnymi ścieżkami, a mnie ostatnio przywiało do Londynu. Zawsze lubiłem czytać o życiu i pracy w innych krajach dlatego postanowiłem, że korzystając z okazji będę dzielił się swoimi wrażeniami na blogu.

Zacznę od tego, że jestem w podróży służbowej, a więc jestem w tej komfortowej sytuacji, że przyjechałem na gotowe. Z tego powodu nie mogę jednak opisać z autopsji jak wygląda szukanie pracy czy mieszkania w Londynie. Skupię się, więc na innych rzeczach: ile kosztuje mnie życie z wyłączeniem kosztów około mieszkaniowych, jak wyglądają dojazdy do pracy, czy miasto mi się podoba itd. Tym samym mocno odbiegnę od zwyczajnej tematyki bloga ale mam nadzieję, że się spodoba. Posty na ten temat chciałbym publikować co kilka dni ale będzie to raczej zlepek luźno powiązanych z sobą wpisów niż z góry zaplanowana seria.

Na początek kilka zdań o tym jak idzie mi dogadywanie się z autochtonami. Wyjeżdżając do Londynu miałem z jednej strony wiele powodów sądzić, że nie będę miał z tym większych problemów ale miałem również trochę obaw. Jeśli ktoś chciałby porównać swój poziom znajomości angielskiego z moim to uczę się go od czasów podstawówki przy czym intensywną naukę zacząłem tak naprawdę w liceum. Mam też zdany egzamin CAE. Do tej pory angielskiego używałem głównie do czytania dokumentacji technicznej, książek, forów czy blogów. Rzadziej pisałem po angielsku, a już bardzo rzadko miałem okazję rozmawiać po angielsku, w szczególności na tematy inne niż techniczne.

Przechodząc do setna to po tych kilku dniach pobytu muszę powiedzieć, że jest dobrze. W przeważającej liczbie przypadków nie mam żadnych albo prawie żadnych problemów z porozumiewaniem się po angielsku. Równocześnie zdarzyło się jednak, że w czasie rozmowy, pomimo poproszenia o powtórzenie, z powodu akcentu nie byłem w stanie wyłowić z wypowiedzi bardzo wielu słów i mogłem zrozumieć tylko ogólny sens wypowiedzi. Mam jednak nadzieję, że to tylko kwestia czasu i osłuchania. Muszę również przyznać, że jestem mile zaskoczony ponieważ większość do tej pory spotkanych przeze mnie osób nie mówi z bardzo silnym akcentem, który utrudniałby zrozumienie.

Jeśli chodzi o mówienie to otrzymałem nawet komplement od rodowitego Anglika, że mój angielski jest bardzo dobry :) Co prawda moim zdaniem rozmawiając z rzeczonym Anglikiem popełniłem sporo błędów gramatycznych i czasem brakowało mi słów ale to pokazuje, że najważniejsze to żeby się nie bać i mówić, mówić i jeszcze raz mówić. Dla mieszkańców danego kraju, w tym przypadku dla Brytyjczyków, najważniejsze jest przecież to, że mówi się w ich języku, a więc nie powinniśmy być dla siebie zbyt surowi. To przypomina mi anegdotę jaką opowiedział mi kolega z Polski. Otóż kiedy ubiegał się o pracę to odbył rozmowę z headhunter'em, który stwierdził, że z tym jego angielskim to mogło by być dużo lepiej, że popełnia błędy itd. Pomimo sceptycyzmu headhunter'a odbył rozmowę z Anglikami, a oni nie mieli zastrzeżeń i go zatrudnili. Dodam jeszcze, że jego angielski jest moim zdaniem lepszy od mojego.

Na koniec osobom, które wyjeżdżają za granicę i podobnie jak ja rzadko rozmawiają po angielsku polecam przed samym wyjazdem wykupić kilka godzin konwersacji z lektorem aby się rozgadać. Ja tak zrobiłem i sądzę, że pomogło.

Bardzo wymagająca rekrutacja 2

Home

W ostatnim poście opisałem przebieg pewnej rekrutacji, w której uczestniczyłem, aż do rozmowy z kierownikiem projektu. Post ten stanowi dokończenie tego tematu, a w szczególności zawiera odpowiedź na pytania jakie pojawiły się w komentarzach.

Po jakimś czasie po rozmowie z kierownikiem projektu, w tej chwili już nie pamiętam szczegółów, zostałem zaproszony do kolejnego etapu rekrutacji. Tym razem musiałem pofatygować się do innego miasta na serię rozmów z przedstawicielami firmy z zagranicy. O takiej konieczności zostałem zresztą poinformowany dużo wcześniej i dlatego również na każdym z wcześniejszych etapów rekrutacji była sprawdzana moja znajomość angielskiego. Nie ukrywam, że taka podróż nie do końca mi się podobała ale ponieważ praca wyglądała bardzo obiecująca to zdecydowałem się na wyjazd.

Na rozmowę pojechałem samochodem ze względu na elastyczność, jadę kiedy chcę, nie przejmuję się godziną odjazdu pociągu... Decyzja była dobra i zła. Zła ponieważ 6 godzin jazdy to męcząca sprawa, a dobra bo pociągiem nie byłoby wiele krócej, a musiałbym jeszcze płacić za taksówkę itd. Na rozmowę pojechałem dzień wcześniej aby się porządnie wyspać. Nocleg miałem prawie za darmowo, a za benzynę zwrócono mi pieniądze. Tutaj dodam, że z perspektywy uważam, że po tak długiej jeździe samochodem, a chyba nawet pociągiem porządny odpoczynek to konieczność. Innymi słowy nie ma sensu umawiać się na rozmowę o pracę tuż po długiej podróży. Zapewne można wypaść dobrze ale jestem przekonany, że zawsze będzie to gorzej niż kiedy będziemy wypoczęci.

Rozmowy z przedstawicielami z zagranicy trwały 3 godziny. W sumie odbyłem trzy rozmowy. Każda z nich była mocno techniczna ale dotyczyła trochę innych rzeczy. Rozmawiałem o algorytmach np.: programowanie dynamiczne, implementacji funkcji wirtulanych w C++, złożoności obliczeniowej, a także o rzeczach bardziej biznesowych. Muszę przyznać, że po tych rozmowach nabyłem większej pewności co do mojego mówionego języka angielskiego. To jednak co innego rozmawiać po angielsku na wczasach czy prowadzić luźną rozmowę, a co innego mieć kilkugodzinną rozmowę o pracę w tym języku z ludźmi, z którymi w inny sposób sie nie dogadasz.

Z przebiegu tych rozmów byłem zadowolony, a moje wrażenie zostało wkrótce potwierdzone bo zaproponowano mi pracę. Tutaj dodam, bo zapomniałem o tym wcześniej napisać, że rekrutacja dotyczyła stanowiska programisty czy jak to się nazywało w nomenklaturze tejże firmy. Z tą istotną różnicą, że było to stanowisku tzw. programisty algorytmicznego czyli takiego, który zajmuje się na co dzień przede wszystkim implementacją i analizą algorytmów np.: data miningowych, sortowania itp., a nie realizacją typowo biznesowych wymagań.

Dalszy etap rekrutacji to oczywiście negocjacje, które trwały dość długo (dwa spotkania, rozmowy telefoniczne). Jak się skończyły? Finalnie odrzuciłem ofertę pracy. Czemu? Wbrew pozorom nie chodziło o kwestie finansowe, a na pewno nie miały one decydującej roli. Głównym argumentem przeciw były powody natury rodzinno osobistej. Co tu dużo mówić, przeprowadzka do innego miasta kiedy całe życie spędziło się w Warszawie, ma się tutaj rodzinę, przyjaciół, pracę, mieszkanie i jest się zadowolony z życia to bardzo ciężka decyzja. Pozostaje mi tylko żałować, że oferta nie dotyczyła pracy w Warszawie.

Jako podsumowanie chciałbym wymienić te cechy/zalety tego procesu rekrutacyjnego, które spowodowały, że go zapamiętałem:

• Bardzo kompetentne osoby sprawdzające wiedzę techniczną.
• Dyskusja, a nie tylko ocena przedstawionych przeze mnie rozwiązań.
• Praca domowa do zrobienia.
• Sprawdzenie znajomości algorytmów i rozwiązywania zadań algorytmicznych.
• Prowadzenie części rozmowy w języku angielskim.
• Szczerość w odpowiedziach na moje pytania nawet jeśli odpowiadający wiedział, że taka odpowiedź może mnie zniechęcić.
• Jeśli firma wkłada tyle wysiłku w znalezienie pracowników to znaczy, że planuje dłuższą współpracę.
• Jeśli firma wkłada tyle wysiłku w znalezienie pracowników to znaczy, że potencjalni współpracownicy są bardzo kompetentni.

Opisana rekrutacja jest dla mnie wzorem rekrutacji dobrze sprawdzającej umiejętności i wiedzę technologiczną kandydata i porównuję do niej inne. Nie twierdzę jednak, że zawsze powinno to wyglądać w taki sposób. Nie każdej firmy na to stać, a po drugie nie zawsze potrzebne jest tak gruntowne sprawdzenie potencjalnego pracownika. Każdy proces rekrutacyjny na stanowisko programistyczne powinien jednak charakteryzować się kilkoma rzeczami (łatwymi do osiągnięcia):

• Pisanie jakiegoś kodu przez kandydata.
• Test z wiedzy technicznej.
• Rozmowa z osobą techniczną i biznesową.
• Sprawdzenie znajomość języka angielskiego przynajmniej w stopniu pozwalającym czytać dokumentację.

Bardzo wymagająca rekrutacja

Home

W swojej dotychczasowej karierze wziąłem udział w wielu rekrutacjach. W przeważającej liczbie przypadków zostałem zaproszony na rozmowę ale czasami skończyło się na wysłaniu CV. Bardzo często zaproszenie na rozmowę poprzedzone było wywiadem telefonicznym. Wielokrotnie rozwiązywałem różnego rodzaju testy, dużo rzadziej byłem proszony o wykonanie pracy domowej. Część rekrutacji organizowana była przez firmy HR'owe inne bezpośrednio przez zatrudniającą firmę. Spośród tych wszystkich rekrutacji kilka zapadło mi w pamięci, a szczególnie jedna niezwykle wymagająca. Aby nie budzić wątpliwości napiszę, że rekrutacja ta odbyła się już sporo czasu temu i finalnie nie podjąłem współpracy z tą firmą. Chciałbym jednak opisać jak wyglądała ponieważ dużo się dzięki niej nauczyłem i jest dla mnie dzisiaj wzorem, do którego porównuję inne rekrutacje. Post ze względu na jego długość postanowiłem rozbić na dwie części, tutaj prezentuję pierwszą.

Wszystko rozpoczęło się w sposób standardowy od zapytania na portalu internetowym czy jestem zainteresowany taką, a taką ofertą pracy. Propozycja była na tyle interesująca, że odpowiedziałem na nią pozytywnie. Po jakimś czasie zadzwoniła do mnie Pani z HR'ów aby potwierdzić moje zainteresowanie i umówić się na dłuższą rozmowę telefoniczną.

O ile mnie pamięć nie myli rozmowa odbyła się w ciągu kolejnego tygodnia i trwała około półgodziny. W tym czasie zostałem poproszony o opisanie swojego dotychczasowego doświadczenia, w jakich projektach brałem udział, jakich technologii używałem... jednym słowem standard. Padło również pytanie o oczekiwania finansowe, na które to mimo starań i prób aby to druga strona wyszła najpierw z propozycją w końcu udzieliłem odpowiedzi. Rozmowę wyróżnia trochę to, że już na tym etapie została zweryfikowana moja znajomość języka angielskiego. Z drugiej strony taka praktyka jest chyba coraz powszechniejsza. Na koniec dowiedziałem się, że dalszy etap rekrutacji będzie polegał na rozwiązaniu dwóch zadań algorytmicznych i jednego biznesowego. Przy czym większą uwagę miałem zwrócić na zadania algorytmiczne.

Następnego dnia otrzymałem drogą mailową treść zadań. Niestety ze względu na klauzulę poufności nie przytoczę ich tutaj, chociaż chciałbym ponieważ były bardzo ciekawe. Pierwsze zadanie algorytmiczne rozwiązałem następnego wieczoru. Moje pierwsza implementacja bazowała na przeszukiwaniu przestrzeni stanów i dawało poprawne wyniki ale kiedy już miałem je wysłać zauważyłem, że do problemu można podejść w zupełnie innych sposób. Finalne rozwiązanie zajmowało kilka linii kodu zamiast kilkuset! Za drugie zadanie zabrałem się następnego dnia i doszedłem do wniosku, że to pytanie z hakiem ponieważ przedstawiony problem należy do klasy NP, co też napisałem w odpowiedzi.

Rozwiązanie pierwszego zadania została zaakceptowane. Co do drugiego to zostałem poproszony żebym się jeszcze mu przyjrzał ponieważ postawiony problem można rozwiązać w czasie wielomianowym. Początkowo byłem przekonany, że to układający/oceniający zadanie pomylił się. Błąd tkwił jednak po mojej stronie. Na czym polegał? Przedstawiony problem można było sprowadzić do znalezienie ścieżki Hamiltona w grafie i to rzeczywiście jest problem NP. Ja zapomniałem jednak o tym, że wśród wszystkich możliwych grafów są takie ich odmiany dla, których problem znalezienia ścieżki Hamiltona można sprowadzić do znalezienia ścieżki Eulera, a to można zrobić w czasie wielomianowym. Co do zadania biznesowego to w końcu z braku czasu go nie rozwiązałem ale tak jak pisałem nie było ono bardzo istotne.

Co dalej? Zostałem zaproszony na rozmowę, połączoną z testem. Test składał się z 20 otwartych pytań i na jego rozwiązanie było około 30 minut. Pytania były tak ułożone, że można na nie było odpowiedzieć w jednym/dwóch zadaniach. Czy były trudne? Dla mnie raczej nie, chociaż nad niektórymi musiałem się dłużej zastanowić. Pomimo, że pytań było tylko 20 sądzę, że dobrze weryfikowały ogólną znajomość platformy .NET. Było coś o zwalnianiu zasobów, użyciu słowa kluczowego using, synchronizacji, LINQ'u itd. Te 30 minut starczyło dokładnie na tyle aby napisać odpowiedzi, ktoś nie orientujący się w temacie miałby z tym problem.

Po rozwiązaniu testu przyszła kolej na rozmowę z dwoma "technicznymi" osobami. Rozmowa odbyła się za pośrednictwem Skype. Początkowo zapraszano mnie na wizytę do innego miasta ale kiedy powiedziałem, że będzie z tym ciężko zorganizowano mi video konferencję. Rozmowa miała być połączona z omówieniem testu ale widać wypadłem dobrze ponieważ zadano mi raptem 1 albo 2 pytania na ten temat. Całą rozmowę zapamiętałem z 2 powodów. Po pierwsze trwała bite 3 godziny, a po drugie zadawano mi naprawdę trudne pytania. Pytania nad którymi musiałem się dogłębnie zastanowić przed podaniem odpowiedzi. W gruncie rzeczy nie były to po prostu pytania ale spore problemy do rozwiązania. Fajne było to, że nawet po podaniu prawidłowej odpowiedzi mówiono mi żebym się zastanowił bo można to zrobić jeszcze lepiej, bardziej optymalnie. W czasie tej rozmowy powtórnie zweryfikowano moją znajomość języka angielskiego tyle, że tym razem rozmawialiśmy o zagadnieniach technicznych. Po tych 3 godzinach byłem równie zmęczony jak po całym dniu pracy.

W czasie tej rozmowy miałem też okazję zadać kilka pytań, na które w miarę możliwości udzielono mi odpowiedzi. Jak zwykle w takich przypadkach poprosiłem również o feedback. Powiedziano mi, że pełnego raportu raczej nie otrzymam ale na pewno dostanę informację zwrotna czy było coś nie tak, a jeśli tak to co. Dwa dni później dostałem zaproszenie na następną rozmowę, tym razem z kierownikiem projektu. Rozmowa ta również odbyła się za pośrednictwem video konferencji i trwała około półgodziny. I tym razem sprawdzono moją znajomość języka angielskiego i zadano kilka "biznesowych" pytań. Miałem też okazję dopytać o interesujące rzeczy. Na koniec kierownik projektu powiedział, że w razie jakichś wątpliwości zaprasza do kontaktu. Z możliwości tej skorzystałem kilkukrotnie i za każdym razem otrzymałem wyczerpującą odpowiedź...

Aplikacje wielojęzyczne - WPF

Home

Przystępując do tłumaczenia aplikacji WPF miałem dokładny plan jak się za to zabrać. Mianowicie postanowiłem użyć narzędzia LocBaml, o którym dowiedziałem się z training kit'a do egzaminu 70-502. Opis całej procedury można znaleźć tutaj. Praktyka pokazała jednak, że narzędzie to pozostawia bardzo dużo do życzenia. Dalej opiszę kolejne kroki pracy z LocBaml wraz z komentarzem jak to wygląda w praktyce.

UIDs

Mechanizm wielojęzyczności aplikacji w WPF koncepcyjnie zbliżony jest to tego co znamy z ASP.NET. W szczególności każda kontrolka, która posiada jakieś zasoby do przetłumaczenia powinna mieć odpowiedni identyfikator tzw. UID. Identyfikatory te można nadać automatycznie przy pomocy polecenia:

msbuild /t:updateuid NAZWA_PROJEKTU.csproj

Wszystkie pliki XAML, które mają zostać przetworzone przez msbuild powinny być checkoutowane (brzmi okropnie ale nie przychodzi mi do głowy dobry polski odpowiednik). Narzędzie to działa i dobrze i źle. Dobrze bo rzeczywiście wygeneruje dla wszystkich kontrolek UID. Źle bo zrobi to dla wszystkich kontrolek, a właściwie powinienem napisać dla wszystkich elementów dokumentu XAML. msbuild nie wykonuje jakiejkolwiek analizy przetwarzanych elementów. Skutkuje to dużym bałaganem. Po przeprowadzeniu tej operacji w plikach XAML pojawi się bardzo dużo, niepotrzebnych, śmieciowych UID'ów, na przykład po co nadawać identyfikator UID kontrolce Border, Line lub StackPanel. Potem aż bolą oczy jak się patrzy na tak przetworzony XAML. Moja rada jest taka. Jeśli chcemy stosować LocBaml to zawczasu, tworząc interfejs użytkownika, powinniśmy nadawać kontrolkom UID'y.

Wyciąganie zasobów do przetłumaczenia

Po wygenerowaniu UID'ów przechodzimy do następnego kroku czyli używamy LocBaml aby wyciągnać zasoby do przetłumaczenia do pliku CSV. Służy do tego takie polecenie:

LocBaml.exe /parse NAZWA_PROJEKTU.resources.dll /out:NAZWA_PLIKU_WYJSCIOWEGO.CSV

Skompilowane zasoby czyli pliki dll umieszczane są w podkatalogach o nazwach zgodnych z kulturą (językiem) zasobów np.: en-US, pl-PL itp. Jeśli nasz projekt nazywa isę SimpleApplication to plik dll z zasobami będzie nazywał się SimpleApplication.resources.dll. W praktyce wydanie tego polecenia skończy się błędem:

Could not load file or assembly '...' or one of its dependencies. The system cannot find the file specified.

Rozwiązanie jest proste ale trochę upierdliwe. Otóż plik LocBaml.exe, plik z zasobami NAZWA_PROJEKTU.resources.dll oraz plik exe/dll powstały po skompilowaniu aplikacji/biblioteki muszą znajdować się w tym samym folderze. Najszybciej to oskryptować. Podobny ale trochę inny komunikat o błędzie:

Could not load file or assembly '...' or one of its dependencies. An attempt was made to load a program with an incorrect format.

Otrzymamy jeśli nasza aplikacja ma ustawioną docelową platformę na x86. W takim wypadku możemy zmienić ustawienia naszej aplikacji, przekompilować LocBaml na x86 albo użyć narzędzia corflags o czym już zresztą pisałem tutaj lub tutaj.

Tak wygenerowany plik CSV powinniśmy teraz przetłumaczyć. Jeśli użyliśmy msbuild do wygenerowania UID'ów to plik ten będzie zawierał dla dużej aplikacji nawet kilkanaście tysięcy wierszy. W moim przypadku było to około 13 tysięcy wierszy z czego jakieś 10% wymagało przetłumaczenia!!! Po prawdzie tak duża liczba wierszy jest również związana ze sposobem działania LocBaml. Otóż dla każdej kontrolki z UID'em w pliku CSV znajdziemy wiele wierszy. Na przykład dla kontrolki TextBlock możemy zlokalizować, co oczywiste, właściwość Text ale również mniej sensowne jak Foreground czy Margin.

Stworzenie pliku dll z przetłumaczonymi zasobami

To jest chyba najtrudniejszy, a zarazem najmniej wygodny krok w całym procesie. W teorii jest to proste. Bierzemy przetłumaczony plik CSV i używamy LocBaml do wygenerowania dll'ki z zasobami o nazwie NAZWA_PROJEKTU.resources.dll, a następnie umieszczamy ją w odpowiednim katalogu aplikacji np.: en-US. Za wczytanie odpowiedniej wersji zasobów odpowiada już silnik WPF, a decyzje podejmuje podobnie jak w ASP.NET czy WinForms na podstawie właściwości Thread.CurrentThread.CurrentUICulture.

Problem pierwszy związany jest z bugiem w implementacji LocBaml, który objawia się tym, że identyfikatory zasobów w pliku CSV mogą się powtarzać. W związku z tym proces odwrotny czyli wygenerowanie dll'ki na podstawie pliku CSV się nie powiedzie. Rozwiązanie problemu można znaleźć tutaj i jest ono trywialne ale wymaga rekompilacji projektu. Można też, ale tego nie próbowałem, zapewnić, że wszystkie pliki XAML w naszym projekcie mają inne nazwy nawet jeśli znajdują się w innych katalogach.

Pierwszy problem w porównaniu z drugim to nic. Wyobraźmy sobie taką sytuację. Mamy projekt aplikacji WPF i grzecznie, zgodnie z zasadami wszystkie komunikaty wyświetlane użytkownikowi trzymamy w plikach zasobów resx. Po jakim czasie chcemy przygotować angielską wersję aplikacji. Zaczynamy od przetłumaczenia tych zasobów, a więc plik np.: msg.resx kopiujemy i zmieniamy mu nazwę na msg.en-US.resx, a następnie tłumaczymy.

Teraz zabieramy się za XAML. Nadajemy kontrolką UID'y, wyciągamy zasoby do pliku CSV, tłumaczymy i ponownie używamy narzędzie LocBaml do wygenerowania dll'ki z zasobami. Wszystko poszło jak po maśle i zadowoleni chcemy skopiować świeżutką dll'ke z przetłumaczonymi zasobami do katalogu en-US, a tu figa z makiem. W katalogu znajduje się już dll'ka o takiej nazwie. Skąd się wzięła? Została wygenerowana przez VS i zawiera komunikaty, które umieściliśmy w pliku msg.en-US.resx. Mamy więc dwie dll'ki o takiej samej nazwie, jedną z przetłumaczonymi komunikatami, a drugą z przetłumaczonym GUI i musimy umieścić je w tym samym katalogu.

I tutaj zaczynają się schody, wysokie, wąskie, ciemne i niewygodne. Nie pozostaje nic innego jak użyć linkera al.exe. Da się to zrobić ale tak jak powiedziałem jest to bardzo niewygodne. Nie będę tutaj tego opisywał bo moim zdaniem jest to strasznie nudne. Jeśli ktoś tego potrzebuje to zapraszam do kontaktu.

Inne

Takie podejście do lokalizowania aplikacji WPF ma również inne wady. Tak jak wspomniałem wersja zasobów jaka zostanie wczytana zależy od właściwości Thread.CurrentThread.CurrentUICulture. Trzeba więc pamiętać aby ustawić ją na odpowiednią kulturę zanim zaczniemy robić cokolwiek z interfejsem użytkownika. W przeciwnym wypadku możemy doprowadzić do wczytania złej wersji zasobów i okaże się, że cześć okien będzie w języku polskim, a część w angielskim. Po drugie, modyfikacja Thread.CurrentThread.CurrentUICulture nie powoduje automatycznego przełączenia się pomiędzy jedną, a drugą wersją zasobów. Dopiero zamknięcie okna i ponowne jego wyświetlenie spowoduje pobranie odpowiedniej wersji językowej zasobów.

Podsumowanie

LocBaml można użyć, pytanie czy z wszystkimi wadami i ograniczeniami tego narzędzia warto. W omawianym przypadku skończyło się to użyciem wyszukanej przez kolegę biblioteki WPFLocalizeExtension. Też ma swoje wady, też nie jest idealna, w szczególności w żaden sposób nie automatyzuje procesu lokalizowania aplikacji ale nie wymaga UID'ów, nie trzeba pisać skryptów, linkować itd. Tutaj zresztą kłania się to co już pisałem dwa razy:

Jeśli chcemy aby nasza aplikacja miała wiele wersji językowych to przygotowujmy się do tego od pierwszej linijki tej aplikacji.

Aplikacje wielojęzyczne - WinForms

Home

Przyszła pora wrócić do tematu aplikacji wielojęzycznych. Tym razem skupię się na WinForms. Zacznę od tego, że część rzeczy, o których pisałem we wcześniejszym poście na temat aplikacji ASP.NET można zastosować do innych technologii, w szczególności do WinForms. Dla przypomnienia:

• Jeśli chcemy aby nasza aplikacja miała wiele wersji językowych to przygotowujmy się do tego od pierwszej linijki tej aplikacji.
• Stałe znakowe w kodzie są złe, bardzo złe, niewyobrażalnie złe... Stałe zawierające komunikaty dla użytkownika itp. powinny znajdować się w zasobach aplikacji, a pozostałe, nazwijmy je techniczne powinny zostać zdefiniowany w jednym konkretnym miejscu np.: klasie o nazwie Constans.

Tyle tytułem wstępu. Kiedy przystępowałem do prac nad aplikacją WinForms byłem o tyle w gorszej sytuacji w porównaniu do wcześniejszych prac nad aplikacją ASP.NET, że nie wiedziałem o żadnych narzędziach wbudowanych w Visual Studio wspomagających lokalizację WinForms. Co do samego mechanizmu przełączania się pomiędzy różnymi wersjami językowymi zasobów to wygląda to tak samo jak w ASP.NET. Mamy więc odpowiednio ponazywane pliki np.: Resources.resx, Resources.en.resx itd. zawierające zasoby dla poszczególnych języków (kultur). Teraz w zależności od tego jaką kulturę ustawimy na właściwości Thread.CurrentThread.CurrentUICulture taka wersja zasobu zostanie wczytana. Na samym początku pomyślałem więc aby przejrzeć kod wygenerowany przez designer i w nim pozamieniać stałe znakowe na odwołania do zasobów. Podobnie postąpiłem przecież dla ASP.NET. Czyli poniższy kod:

...
// 
// cancelButton
// 
this.cancelButton.Location = new System.Drawing.Point(85, 103);
this.cancelButton.Name = "cancelButton";
this.cancelButton.Size = new System.Drawing.Size(75, 23);
this.cancelButton.Text = "Anuluj";
...

Zamienić na taki:

...
// 
// cancelButton
// 
this.cancelButton.Location = new System.Drawing.Point(85, 103);
this.cancelButton.Name = "cancelButton";
this.cancelButton.Size = new System.Drawing.Size(75, 23);
this.cancelButton.Text = Resources.Cancel;
...

To nie jest jednak dobry pomysł przynajmniej z kilku powodów. Kod generowany przez designer WinForms nie jest przeznaczony do samodzielnej modyfikacji. Podejście to zadziała ale wystarczy, że ktoś użyje designera aby zmienić położenie kontrolki lub zrobić coś równie prostego, a kod zostanie ponownie wygenerowany, a nasze zmiany usunięte. Po drugie przeglądanie kodu designera w poszukiwaniu stałych znakowych to żmudna, nudna i błędogenna robota. W następnej kolejności pomyślałem więc o innym rozwiązaniu:

public Form1()
{
  InitializeComponent();
  cancelButton.Text = Resources.Cancel;
  ...
}

Czyli zanim wyświetlimy formę, pobieramy zasoby i lokalizujemy GUI. Podejście bardzo proste, wręcz prymitywne. Można je trochę udoskonalić na przykład dodać do bazowej klasy metodę LocalizeGUI:

public class BaseForm : Form
{
  protected override void OnShown(EventArgs e)
  {
    LocalieGUI();
    base.OnShown(e);
  }

  protected virtual void LocalieGUI()
  {}
}
...
public partial class Form1 : BaseForm
{
  protected override void LocalieGUI()
  {
    cancelButton.Text = Resources.Cancel;
    ...
  }
}

Również bardzo proste rozwiązanie i można jeszcze dużo w nim zmienić. Zasadniczy problem polega jednak na tym, że takie rzeczy sprawdzają się kiedy używa się ich od początku. Ja dostałem gotową aplikację i jak wyobraziłem sobie przeglądanie całego kodu w poszukiwaniu etykiet, przycisków itd., a następnie przenoszenie ustawiania tekstu wyświetlanego użytkownikowi do metody LocalizeGUI to mi się odechciało.

Na szczęście istnieje dużo lepsze rozwiązanie problemu. Otóż Visual Studio posiada wsparcie dla wielojęzycznych WinForms i w przeciwieństwie do narzędzia Tools->Generate Local Resources dla ASP.NET działa całkiem dobrze. Używa się go bardzo prosto:

• Otwieramy designer dla formy (kontrolki użytkownika).
• Otwieramy okno właściwości (Properties) dla formy (kontrolki użytkownika).
• Pole Localizable z kategorii Design ustawiamy na True i zapisujemy zmiany. W tym momencie designer wyniesie do pliku o nazwie NAZWA_FORMY.resx wszystkie stałe znakowe, które podlegają lokalizacji. Jeśli zajrzymy teraz do kodu generowanego przez designer to będzie on wyglądał trochę inaczej niż wcześniej. W szczególności nie znajdziemy tam kodu takie jak this.cancelButton.Text = "Anuluj";, a taki resources.ApplyResources(this.cancelButton, "cancelButton"); gdzie resources to obiekt klasy ComponentResourceManager. Co bardzo ważne dla kontrolek, które dodamy do formy później będzie to wyglądało tak samo.
• Wracamy do okna właściwości (Properties).
• Zmieniamy pole Language z Default na docelowy język np.: English.
• Przechodzimy do okna designera i dokonujemy tłumaczenia. Czyli przycisk 'Anuluj' zamieniamy na 'Cancel', a etykietę 'Nazwa' na 'Name' itd.
• Zapisujemy zmiany. W projekcie pojawi się nowy plik z zasobami o nazwie NAZWA_FORMY.JEZYK.resx.
• Przywracamy poprzednią wartość pola Language czyli Default. Zawartość wszystkich zlokalizowanych kontrolek powinna wrócić do stanu wyjściowego.
• Proces powtarzamy dla innych języków.

Z narzędziem tym pracuje się naprawdę przyjemnie. Trzeba tylko pamiętać, że w designerze na pierwszy rzut oka nie widać wszystkich rzeczy do przetłumaczenia na przykład pozycji menu. Praktyka pokazało również, że narzędzie to współpracuje z kontrolkami zewnętrznych dostawców. Mam tylko dwa zastrzeżenia. W jednym przypadku zmodyfikowany przez designer kod nie chciał się potem kompilować i musiałem go poprawić. Po drugie, o czym pisałem już w poście dotyczącym ASP.NET, jeśli nasza aplikacja składa się z wielu okien to otrzymamy wiele plików z zasobami. Moim zdaniem wprowadza to niestety bałagan do projektu i zmusza nas do wielokrotnego tłumaczenie tych samych tekstów.

Toad, parametry typu OUT i kursory

Home

Będzie krótko i zwięźle. Pracujemy z aplikacją Toad for Oracle i napisaliśmy procedurę składowaną, która ma kilka parametrów oraz zwraca kursor przez parametr typu OUT. Dla ustalenia uwagi niech jej deklaracja wygląda następująco:

TYPE cursorType IS REF CURSOR;
...
PROCEDURE SOMEPROCEDURE(param1 VARCHAR2, param2 VARCHAR2, outParam OUT cursorType); 

Chcemy ją wywołać i przetestować w łatwy i szybki sposób. Zależy nam na tym aby aplikacja pokazała nam "zawartość" kursora. Rozwiązanie jest proste, a pokazałem je poniżej.

BEGIN
  SOMEPACKAGE.SOMEPROCEDURE (:PARAM1, :PARAM2, :CURSOR);
END;

Wystarczy zaznaczyć ten kod i nacisnąć Ctrl+Enter. Pojawi się okienko, w którym będziemy mogli zdefiniować wartości poszczególnych parametrów. W przypadku parametru :CURSOR środowisko powinno wykryć, że to kursor i zająć się jego obsługą. Po zamknięciu okienka kod zostanie wykonany, a "zawartość" kursora zostanie wyświetlona w gridzie (zakładka Data Grid). Proste, łatwe i przyjemne. Wcześniej nie znałem ten funkcjonalności ale bardzo mi się podoba.

Aplikacje wielojęzyczne - ASP.NET

Home

Wstęp

Ostatnimi czasy zajmowałem się przygotowanie obcojęzycznej wersji systemu, na który składa się cała plejada aplikacji napisanych w różnych technologiach, od ASP.NET przez WinForms po WPF. Do tej pory zagadnienie to znałem przede wszystkim ze strony teoretycznej. To znaczy wiedziałem o różnych mechanizmach wbudowanych w .NET wspierających ten proces, nie omieszkałem ich wypróbować ale nie miałem okazji zastosować tej wiedzy do dużego i skomplikowanego systemu. Powiem więcej, proces lokalizacji aplikacji napisanej w .NET wydawał mi się relatywnie łatwy i prosty do przeprowadzenia, przecież platforma daje tyle za darmo. Teoria, teorią, a w praktyce okazało się, że nie jest to takie łatwe. Tym wstępem rozpoczynam serię postów, w której chcę się podzielić moimi doświadczeniami i przemyśleniami na ten temat.

Na początek ASP.NET. Przystępując do pisania tego postu zastanawiałem się czy zacząć od opisania podstaw związanych z przygotowaniem obcojęzycznej wersji aplikacji ASP.NET czy od razu przejść do opisania swoich doświadczeń. Zdecydowałem się na drugie podejście, trochę z lenistwa, a przede wszystkim dlatego, że nie lubię robić tego co zostało już zrobione, odsyłam na przykład do ASP.NET Globalization and Localization.

Stałe znakowe w kodzie

Zacznę od tego, że używanie w kodzie (mam tutaj na myśli kod C#, VB.NET, a nie markup) stałych znakowych powinno być karane zesłaniem na Sybir. Stałe zawierające komunikaty dla użytkownika itp. powinny znajdować się w zasobach aplikacji, a pozostałe, nazwijmy je techniczne powinny zostać zdefiniowany w jednym konkretnym miejscu np.:

public static class Constans
{
  ...
  public static const string Name = "Name";
  ...
}

Wróćmy jednak do treści wyświetlanych użytkownikom i załóżmy, że w kodzie znajdujemy cos takiego:

...
Msg.ShowMessage("Operation successful!");
...

Coś takiego jest złe, bardzo złe, niewyobrażalnie złe... Jeśli napiszemy coś takiego to potem osoba odpowiedzialna za przygotowanie obcojęzycznej wersji aplikacji (w tym przypadku ja) będzie musiał znaleźć w kodzie wszystkie miejsca tego rodzaju i przenieść komunikat do pliku z zasobami czyli wykonać naszą pracę. Takich miejsc może być bardzo dużo i ciężko jest znaleźć.

Użycie okienka Find, wyrażeń regularnych jest przydatne ale trzeba wiedzieć czego szukać, raz będzie to Msg.ShowMessage(...), innym razem lbl.Text = ..., a w jeszcze innym przypadku coś innego. Jeśli dodamy do tego wiele bibliotek to otrzymamy prawie syzyfowe zadanie. To oczywiście dotyczy aplikacji każdego rodzaju, a nie tylko ASP.NET. Powyższy kod powinien wyglądać tak jak poniżej (Msg to nazwa pliku z zasobami). Jeśli plik z zasobami zostanie przetłumaczony nie trzeba robić nic innego.

...
Msg.ShowMessage(Msg.OperationSuccessful);
...

Stałe znakowe w markup'ie

Przejdźmy teraz do kodu strony czyli tego co znajduje się w plikach *.aspx, *.ascx itd. Otóż myślałem, że z tym nie będzie problemu i planowałem użyć narzędzia dostarczanego razem z Visual Studio Tools->Generate Local Resources. Narzędzie to generuje dla strony/kontrolki plik zawierający "wszystkie" zasoby, które mogą podlegać lokalizacji i modyfikuje kod w ten sposób aby odpowiednia wersja zasobów była wczytywana automatycznie. Sądziłem, że będzie to bardzo proste, parę sekund na stronę i po zabawie. Praktyka wygląda tak:

• Narzędzie to potrafi zamulić VS i to nawet dla stosunkowo prostych strony i na mocnej maszynie. Objawia się to tym, że środowisko przestaje odpowiadać na kilkadziesiąt sekund, a nawet dłużej.
• Narzędzie to nie współpracuje ze wszystkimi kontrolkami i tak czy inaczej w niektórych przypadkach trzeba "ręcznie" tworzyć zasoby.
• Jeśli nasza aplikacja składa się z wielu stron otrzymamy również wiele plików z zasobami. Liczbę tą należy jeszcze przemnożyć przez liczbę języków jakie chcemy obsługiwać. Uważam, że prowadzi to do bałaganu w projekcie. Osobiście wolę aby zasoby były zgromadzone w jednym, kilku plikach, a nie w kilkunastu lub kilkudziesięciu. Moim zdaniem ułatwia to zarządzanie nimi, tłumaczenie czy wprowadzanie poprawek.
• Generate Local Resources wyniesienie do pliku z zasobem wszystko co się da. Może się zdarzyć, że dla danej strony musimy przetłumaczyć raptem kilka elementów natomiast plik z zasobami będzie ich zawierał wielokrotnie więcej.

Z tych względów postanowiłem zrezygnować z tego narzędzia i niestety samemu przeszukać kod stron i wynieść stałe znakowe do plików z zasobami. Aby odwołać się do tych zasobów z poziomu kodu strony wykorzystałem wyrażenia <% ... %>. Tutaj możemy wyróżnić dwa przypadki

Przypadek 1

<asp:Button ID="deleteButton" runat="server" Text="Usuń" />

można zamienić na:

<asp:Button ID="deleteButton" runat="server"  Text="<%$ Resources : lbl, Delete %>" />

lub na :

<asp:Button ID="deleteButton" runat="server"  Text="<%# Resources.lbl.Delete %>" />

W drugim wypadku trzeba pamiętać o wywołaniu metody DataBind. lbl to nazwa pliku z zasobami. Ja korzystałem głównie z pierwszej opcji.

Przypadek 2

<div>
  Nie znaleziono pliku
</div>

można zamienić na:

<div>
  <%= Resources.msg.FileNotFound %>
</div>

lub na:

<div>
  <asp:Literal runat="server" Text="<%$ Resources: msg, FileNotFound %>" />
</div>

lub na:

<div>
  <asp:Literal runat="server" Text="<%# Resources.msg.FileNotFound %>" />
</div>

lub na:

<div>
  <%# Resources.msg.FileNotFound %>
</div>

W dwóch ostatnich przypadkach trzeba pamiętać o wywołaniu DataBind. msg to nazwa pliku z zasobami. Ja korzystałem głównie z <%= ... %>, ma to jednak swoje ograniczenia. W pewnych, w cale nie rzadkich, przypadkach natrafimy na wyjątek The Controls collection cannot be modified because the control contains code blocks (i.e. % ... %). O tym jak sobie z tym poradzić i dlaczego tak jest pisałem w tym poście.

Inne

Tak jak napisałem na początku zajmowałem się przygotowaniem obcojęzycznej wersji dużego systemu. System ten ma swoją długą historię, a przejawem tego jest między innymi własny mechanizm lokalizowania. Mechanizm ten można było zastosować tylko do niektórych elementów interfejsu użytkownika. Co też zrobiłem bo skoro coś jest i działa to czemu z tego zrezygnować. Z perspektywy muszę przyznać, że nie była do dobra decyzja. Wykorzystanie więcej niż jednego mechanizmu lokalizowania aplikacji spowodowało, że konfiguracja tej aplikacji stała się trudniejsza. Jestem pewny, że za jakiś czas ktoś będzie się zastanawiał czemu tutaj widzę napisy po angielsku, a tutaj po polsku!?!?

Podsumowanie

W podsumowaniu powiem tylko jedną rzecz, którą zapewne powtórzę jeszcze nie raz:

Jeśli chcemy aby nasza aplikacja miała wiele wersji językowych to przygotowujmy się do tego od pierwszej linijki tej aplikacji.

Przez przygotowujmy się mam na myśli umieszczanie komunikatów w zasobach itp. ale również wypróbowanie dostępnych mechanizmów i sprawdzenie jak działają. Nie odkryłem tutaj Ameryki ale dopiero kiedy poczułem na własnej skórze co to znaczy lokalizacja dużej, starej aplikacji, która nie była do tego gotowa uświadomiłem sobie w pełni jak ważne jest myślenie o wielu wersjach językowych od samego początku.