Aplikacje wielojęzyczne - WPF

Home

Przystępując do tłumaczenia aplikacji WPF miałem dokładny plan jak się za to zabrać. Mianowicie postanowiłem użyć narzędzia LocBaml, o którym dowiedziałem się z training kit'a do egzaminu 70-502. Opis całej procedury można znaleźć tutaj. Praktyka pokazała jednak, że narzędzie to pozostawia bardzo dużo do życzenia. Dalej opiszę kolejne kroki pracy z LocBaml wraz z komentarzem jak to wygląda w praktyce.

UIDs

Mechanizm wielojęzyczności aplikacji w WPF koncepcyjnie zbliżony jest to tego co znamy z ASP.NET. W szczególności każda kontrolka, która posiada jakieś zasoby do przetłumaczenia powinna mieć odpowiedni identyfikator tzw. UID. Identyfikatory te można nadać automatycznie przy pomocy polecenia:

msbuild /t:updateuid NAZWA_PROJEKTU.csproj

Wszystkie pliki XAML, które mają zostać przetworzone przez msbuild powinny być checkoutowane (brzmi okropnie ale nie przychodzi mi do głowy dobry polski odpowiednik). Narzędzie to działa i dobrze i źle. Dobrze bo rzeczywiście wygeneruje dla wszystkich kontrolek UID. Źle bo zrobi to dla wszystkich kontrolek, a właściwie powinienem napisać dla wszystkich elementów dokumentu XAML. msbuild nie wykonuje jakiejkolwiek analizy przetwarzanych elementów. Skutkuje to dużym bałaganem. Po przeprowadzeniu tej operacji w plikach XAML pojawi się bardzo dużo, niepotrzebnych, śmieciowych UID'ów, na przykład po co nadawać identyfikator UID kontrolce Border, Line lub StackPanel. Potem aż bolą oczy jak się patrzy na tak przetworzony XAML. Moja rada jest taka. Jeśli chcemy stosować LocBaml to zawczasu, tworząc interfejs użytkownika, powinniśmy nadawać kontrolkom UID'y.

Wyciąganie zasobów do przetłumaczenia

Po wygenerowaniu UID'ów przechodzimy do następnego kroku czyli używamy LocBaml aby wyciągnać zasoby do przetłumaczenia do pliku CSV. Służy do tego takie polecenie:

LocBaml.exe /parse NAZWA_PROJEKTU.resources.dll /out:NAZWA_PLIKU_WYJSCIOWEGO.CSV

Skompilowane zasoby czyli pliki dll umieszczane są w podkatalogach o nazwach zgodnych z kulturą (językiem) zasobów np.: en-US, pl-PL itp. Jeśli nasz projekt nazywa isę SimpleApplication to plik dll z zasobami będzie nazywał się SimpleApplication.resources.dll. W praktyce wydanie tego polecenia skończy się błędem:

Could not load file or assembly '...' or one of its dependencies. The system cannot find the file specified.

Rozwiązanie jest proste ale trochę upierdliwe. Otóż plik LocBaml.exe, plik z zasobami NAZWA_PROJEKTU.resources.dll oraz plik exe/dll powstały po skompilowaniu aplikacji/biblioteki muszą znajdować się w tym samym folderze. Najszybciej to oskryptować. Podobny ale trochę inny komunikat o błędzie:

Could not load file or assembly '...' or one of its dependencies. An attempt was made to load a program with an incorrect format.

Otrzymamy jeśli nasza aplikacja ma ustawioną docelową platformę na x86. W takim wypadku możemy zmienić ustawienia naszej aplikacji, przekompilować LocBaml na x86 albo użyć narzędzia corflags o czym już zresztą pisałem tutaj lub tutaj.

Tak wygenerowany plik CSV powinniśmy teraz przetłumaczyć. Jeśli użyliśmy msbuild do wygenerowania UID'ów to plik ten będzie zawierał dla dużej aplikacji nawet kilkanaście tysięcy wierszy. W moim przypadku było to około 13 tysięcy wierszy z czego jakieś 10% wymagało przetłumaczenia!!! Po prawdzie tak duża liczba wierszy jest również związana ze sposobem działania LocBaml. Otóż dla każdej kontrolki z UID'em w pliku CSV znajdziemy wiele wierszy. Na przykład dla kontrolki TextBlock możemy zlokalizować, co oczywiste, właściwość Text ale również mniej sensowne jak Foreground czy Margin.

Stworzenie pliku dll z przetłumaczonymi zasobami

To jest chyba najtrudniejszy, a zarazem najmniej wygodny krok w całym procesie. W teorii jest to proste. Bierzemy przetłumaczony plik CSV i używamy LocBaml do wygenerowania dll'ki z zasobami o nazwie NAZWA_PROJEKTU.resources.dll, a następnie umieszczamy ją w odpowiednim katalogu aplikacji np.: en-US. Za wczytanie odpowiedniej wersji zasobów odpowiada już silnik WPF, a decyzje podejmuje podobnie jak w ASP.NET czy WinForms na podstawie właściwości Thread.CurrentThread.CurrentUICulture.

Problem pierwszy związany jest z bugiem w implementacji LocBaml, który objawia się tym, że identyfikatory zasobów w pliku CSV mogą się powtarzać. W związku z tym proces odwrotny czyli wygenerowanie dll'ki na podstawie pliku CSV się nie powiedzie. Rozwiązanie problemu można znaleźć tutaj i jest ono trywialne ale wymaga rekompilacji projektu. Można też, ale tego nie próbowałem, zapewnić, że wszystkie pliki XAML w naszym projekcie mają inne nazwy nawet jeśli znajdują się w innych katalogach.

Pierwszy problem w porównaniu z drugim to nic. Wyobraźmy sobie taką sytuację. Mamy projekt aplikacji WPF i grzecznie, zgodnie z zasadami wszystkie komunikaty wyświetlane użytkownikowi trzymamy w plikach zasobów resx. Po jakim czasie chcemy przygotować angielską wersję aplikacji. Zaczynamy od przetłumaczenia tych zasobów, a więc plik np.: msg.resx kopiujemy i zmieniamy mu nazwę na msg.en-US.resx, a następnie tłumaczymy.

Teraz zabieramy się za XAML. Nadajemy kontrolką UID'y, wyciągamy zasoby do pliku CSV, tłumaczymy i ponownie używamy narzędzie LocBaml do wygenerowania dll'ki z zasobami. Wszystko poszło jak po maśle i zadowoleni chcemy skopiować świeżutką dll'ke z przetłumaczonymi zasobami do katalogu en-US, a tu figa z makiem. W katalogu znajduje się już dll'ka o takiej nazwie. Skąd się wzięła? Została wygenerowana przez VS i zawiera komunikaty, które umieściliśmy w pliku msg.en-US.resx. Mamy więc dwie dll'ki o takiej samej nazwie, jedną z przetłumaczonymi komunikatami, a drugą z przetłumaczonym GUI i musimy umieścić je w tym samym katalogu.

I tutaj zaczynają się schody, wysokie, wąskie, ciemne i niewygodne. Nie pozostaje nic innego jak użyć linkera al.exe. Da się to zrobić ale tak jak powiedziałem jest to bardzo niewygodne. Nie będę tutaj tego opisywał bo moim zdaniem jest to strasznie nudne. Jeśli ktoś tego potrzebuje to zapraszam do kontaktu.

Inne

Takie podejście do lokalizowania aplikacji WPF ma również inne wady. Tak jak wspomniałem wersja zasobów jaka zostanie wczytana zależy od właściwości Thread.CurrentThread.CurrentUICulture. Trzeba więc pamiętać aby ustawić ją na odpowiednią kulturę zanim zaczniemy robić cokolwiek z interfejsem użytkownika. W przeciwnym wypadku możemy doprowadzić do wczytania złej wersji zasobów i okaże się, że cześć okien będzie w języku polskim, a część w angielskim. Po drugie, modyfikacja Thread.CurrentThread.CurrentUICulture nie powoduje automatycznego przełączenia się pomiędzy jedną, a drugą wersją zasobów. Dopiero zamknięcie okna i ponowne jego wyświetlenie spowoduje pobranie odpowiedniej wersji językowej zasobów.

Podsumowanie

LocBaml można użyć, pytanie czy z wszystkimi wadami i ograniczeniami tego narzędzia warto. W omawianym przypadku skończyło się to użyciem wyszukanej przez kolegę biblioteki WPFLocalizeExtension. Też ma swoje wady, też nie jest idealna, w szczególności w żaden sposób nie automatyzuje procesu lokalizowania aplikacji ale nie wymaga UID'ów, nie trzeba pisać skryptów, linkować itd. Tutaj zresztą kłania się to co już pisałem dwa razy:

Jeśli chcemy aby nasza aplikacja miała wiele wersji językowych to przygotowujmy się do tego od pierwszej linijki tej aplikacji.

Aplikacje wielojęzyczne - WinForms

Home

Przyszła pora wrócić do tematu aplikacji wielojęzycznych. Tym razem skupię się na WinForms. Zacznę od tego, że część rzeczy, o których pisałem we wcześniejszym poście na temat aplikacji ASP.NET można zastosować do innych technologii, w szczególności do WinForms. Dla przypomnienia:

• Jeśli chcemy aby nasza aplikacja miała wiele wersji językowych to przygotowujmy się do tego od pierwszej linijki tej aplikacji.
• Stałe znakowe w kodzie są złe, bardzo złe, niewyobrażalnie złe... Stałe zawierające komunikaty dla użytkownika itp. powinny znajdować się w zasobach aplikacji, a pozostałe, nazwijmy je techniczne powinny zostać zdefiniowany w jednym konkretnym miejscu np.: klasie o nazwie Constans.

Tyle tytułem wstępu. Kiedy przystępowałem do prac nad aplikacją WinForms byłem o tyle w gorszej sytuacji w porównaniu do wcześniejszych prac nad aplikacją ASP.NET, że nie wiedziałem o żadnych narzędziach wbudowanych w Visual Studio wspomagających lokalizację WinForms. Co do samego mechanizmu przełączania się pomiędzy różnymi wersjami językowymi zasobów to wygląda to tak samo jak w ASP.NET. Mamy więc odpowiednio ponazywane pliki np.: Resources.resx, Resources.en.resx itd. zawierające zasoby dla poszczególnych języków (kultur). Teraz w zależności od tego jaką kulturę ustawimy na właściwości Thread.CurrentThread.CurrentUICulture taka wersja zasobu zostanie wczytana. Na samym początku pomyślałem więc aby przejrzeć kod wygenerowany przez designer i w nim pozamieniać stałe znakowe na odwołania do zasobów. Podobnie postąpiłem przecież dla ASP.NET. Czyli poniższy kod:

...
// 
// cancelButton
// 
this.cancelButton.Location = new System.Drawing.Point(85, 103);
this.cancelButton.Name = "cancelButton";
this.cancelButton.Size = new System.Drawing.Size(75, 23);
this.cancelButton.Text = "Anuluj";
...

Zamienić na taki:

...
// 
// cancelButton
// 
this.cancelButton.Location = new System.Drawing.Point(85, 103);
this.cancelButton.Name = "cancelButton";
this.cancelButton.Size = new System.Drawing.Size(75, 23);
this.cancelButton.Text = Resources.Cancel;
...

To nie jest jednak dobry pomysł przynajmniej z kilku powodów. Kod generowany przez designer WinForms nie jest przeznaczony do samodzielnej modyfikacji. Podejście to zadziała ale wystarczy, że ktoś użyje designera aby zmienić położenie kontrolki lub zrobić coś równie prostego, a kod zostanie ponownie wygenerowany, a nasze zmiany usunięte. Po drugie przeglądanie kodu designera w poszukiwaniu stałych znakowych to żmudna, nudna i błędogenna robota. W następnej kolejności pomyślałem więc o innym rozwiązaniu:

public Form1()
{
  InitializeComponent();
  cancelButton.Text = Resources.Cancel;
  ...
}

Czyli zanim wyświetlimy formę, pobieramy zasoby i lokalizujemy GUI. Podejście bardzo proste, wręcz prymitywne. Można je trochę udoskonalić na przykład dodać do bazowej klasy metodę LocalizeGUI:

public class BaseForm : Form
{
  protected override void OnShown(EventArgs e)
  {
    LocalieGUI();
    base.OnShown(e);
  }

  protected virtual void LocalieGUI()
  {}
}
...
public partial class Form1 : BaseForm
{
  protected override void LocalieGUI()
  {
    cancelButton.Text = Resources.Cancel;
    ...
  }
}

Również bardzo proste rozwiązanie i można jeszcze dużo w nim zmienić. Zasadniczy problem polega jednak na tym, że takie rzeczy sprawdzają się kiedy używa się ich od początku. Ja dostałem gotową aplikację i jak wyobraziłem sobie przeglądanie całego kodu w poszukiwaniu etykiet, przycisków itd., a następnie przenoszenie ustawiania tekstu wyświetlanego użytkownikowi do metody LocalizeGUI to mi się odechciało.

Na szczęście istnieje dużo lepsze rozwiązanie problemu. Otóż Visual Studio posiada wsparcie dla wielojęzycznych WinForms i w przeciwieństwie do narzędzia Tools->Generate Local Resources dla ASP.NET działa całkiem dobrze. Używa się go bardzo prosto:

• Otwieramy designer dla formy (kontrolki użytkownika).
• Otwieramy okno właściwości (Properties) dla formy (kontrolki użytkownika).
• Pole Localizable z kategorii Design ustawiamy na True i zapisujemy zmiany. W tym momencie designer wyniesie do pliku o nazwie NAZWA_FORMY.resx wszystkie stałe znakowe, które podlegają lokalizacji. Jeśli zajrzymy teraz do kodu generowanego przez designer to będzie on wyglądał trochę inaczej niż wcześniej. W szczególności nie znajdziemy tam kodu takie jak this.cancelButton.Text = "Anuluj";, a taki resources.ApplyResources(this.cancelButton, "cancelButton"); gdzie resources to obiekt klasy ComponentResourceManager. Co bardzo ważne dla kontrolek, które dodamy do formy później będzie to wyglądało tak samo.
• Wracamy do okna właściwości (Properties).
• Zmieniamy pole Language z Default na docelowy język np.: English.
• Przechodzimy do okna designera i dokonujemy tłumaczenia. Czyli przycisk 'Anuluj' zamieniamy na 'Cancel', a etykietę 'Nazwa' na 'Name' itd.
• Zapisujemy zmiany. W projekcie pojawi się nowy plik z zasobami o nazwie NAZWA_FORMY.JEZYK.resx.
• Przywracamy poprzednią wartość pola Language czyli Default. Zawartość wszystkich zlokalizowanych kontrolek powinna wrócić do stanu wyjściowego.
• Proces powtarzamy dla innych języków.

Z narzędziem tym pracuje się naprawdę przyjemnie. Trzeba tylko pamiętać, że w designerze na pierwszy rzut oka nie widać wszystkich rzeczy do przetłumaczenia na przykład pozycji menu. Praktyka pokazało również, że narzędzie to współpracuje z kontrolkami zewnętrznych dostawców. Mam tylko dwa zastrzeżenia. W jednym przypadku zmodyfikowany przez designer kod nie chciał się potem kompilować i musiałem go poprawić. Po drugie, o czym pisałem już w poście dotyczącym ASP.NET, jeśli nasza aplikacja składa się z wielu okien to otrzymamy wiele plików z zasobami. Moim zdaniem wprowadza to niestety bałagan do projektu i zmusza nas do wielokrotnego tłumaczenie tych samych tekstów.

Toad, parametry typu OUT i kursory

Home

Będzie krótko i zwięźle. Pracujemy z aplikacją Toad for Oracle i napisaliśmy procedurę składowaną, która ma kilka parametrów oraz zwraca kursor przez parametr typu OUT. Dla ustalenia uwagi niech jej deklaracja wygląda następująco:

TYPE cursorType IS REF CURSOR;
...
PROCEDURE SOMEPROCEDURE(param1 VARCHAR2, param2 VARCHAR2, outParam OUT cursorType); 

Chcemy ją wywołać i przetestować w łatwy i szybki sposób. Zależy nam na tym aby aplikacja pokazała nam "zawartość" kursora. Rozwiązanie jest proste, a pokazałem je poniżej.

BEGIN
  SOMEPACKAGE.SOMEPROCEDURE (:PARAM1, :PARAM2, :CURSOR);
END;

Wystarczy zaznaczyć ten kod i nacisnąć Ctrl+Enter. Pojawi się okienko, w którym będziemy mogli zdefiniować wartości poszczególnych parametrów. W przypadku parametru :CURSOR środowisko powinno wykryć, że to kursor i zająć się jego obsługą. Po zamknięciu okienka kod zostanie wykonany, a "zawartość" kursora zostanie wyświetlona w gridzie (zakładka Data Grid). Proste, łatwe i przyjemne. Wcześniej nie znałem ten funkcjonalności ale bardzo mi się podoba.

Aplikacje wielojęzyczne - ASP.NET

Home

Wstęp

Ostatnimi czasy zajmowałem się przygotowanie obcojęzycznej wersji systemu, na który składa się cała plejada aplikacji napisanych w różnych technologiach, od ASP.NET przez WinForms po WPF. Do tej pory zagadnienie to znałem przede wszystkim ze strony teoretycznej. To znaczy wiedziałem o różnych mechanizmach wbudowanych w .NET wspierających ten proces, nie omieszkałem ich wypróbować ale nie miałem okazji zastosować tej wiedzy do dużego i skomplikowanego systemu. Powiem więcej, proces lokalizacji aplikacji napisanej w .NET wydawał mi się relatywnie łatwy i prosty do przeprowadzenia, przecież platforma daje tyle za darmo. Teoria, teorią, a w praktyce okazało się, że nie jest to takie łatwe. Tym wstępem rozpoczynam serię postów, w której chcę się podzielić moimi doświadczeniami i przemyśleniami na ten temat.

Na początek ASP.NET. Przystępując do pisania tego postu zastanawiałem się czy zacząć od opisania podstaw związanych z przygotowaniem obcojęzycznej wersji aplikacji ASP.NET czy od razu przejść do opisania swoich doświadczeń. Zdecydowałem się na drugie podejście, trochę z lenistwa, a przede wszystkim dlatego, że nie lubię robić tego co zostało już zrobione, odsyłam na przykład do ASP.NET Globalization and Localization.

Stałe znakowe w kodzie

Zacznę od tego, że używanie w kodzie (mam tutaj na myśli kod C#, VB.NET, a nie markup) stałych znakowych powinno być karane zesłaniem na Sybir. Stałe zawierające komunikaty dla użytkownika itp. powinny znajdować się w zasobach aplikacji, a pozostałe, nazwijmy je techniczne powinny zostać zdefiniowany w jednym konkretnym miejscu np.:

public static class Constans
{
  ...
  public static const string Name = "Name";
  ...
}

Wróćmy jednak do treści wyświetlanych użytkownikom i załóżmy, że w kodzie znajdujemy cos takiego:

...
Msg.ShowMessage("Operation successful!");
...

Coś takiego jest złe, bardzo złe, niewyobrażalnie złe... Jeśli napiszemy coś takiego to potem osoba odpowiedzialna za przygotowanie obcojęzycznej wersji aplikacji (w tym przypadku ja) będzie musiał znaleźć w kodzie wszystkie miejsca tego rodzaju i przenieść komunikat do pliku z zasobami czyli wykonać naszą pracę. Takich miejsc może być bardzo dużo i ciężko jest znaleźć.

Użycie okienka Find, wyrażeń regularnych jest przydatne ale trzeba wiedzieć czego szukać, raz będzie to Msg.ShowMessage(...), innym razem lbl.Text = ..., a w jeszcze innym przypadku coś innego. Jeśli dodamy do tego wiele bibliotek to otrzymamy prawie syzyfowe zadanie. To oczywiście dotyczy aplikacji każdego rodzaju, a nie tylko ASP.NET. Powyższy kod powinien wyglądać tak jak poniżej (Msg to nazwa pliku z zasobami). Jeśli plik z zasobami zostanie przetłumaczony nie trzeba robić nic innego.

...
Msg.ShowMessage(Msg.OperationSuccessful);
...

Stałe znakowe w markup'ie

Przejdźmy teraz do kodu strony czyli tego co znajduje się w plikach *.aspx, *.ascx itd. Otóż myślałem, że z tym nie będzie problemu i planowałem użyć narzędzia dostarczanego razem z Visual Studio Tools->Generate Local Resources. Narzędzie to generuje dla strony/kontrolki plik zawierający "wszystkie" zasoby, które mogą podlegać lokalizacji i modyfikuje kod w ten sposób aby odpowiednia wersja zasobów była wczytywana automatycznie. Sądziłem, że będzie to bardzo proste, parę sekund na stronę i po zabawie. Praktyka wygląda tak:

• Narzędzie to potrafi zamulić VS i to nawet dla stosunkowo prostych strony i na mocnej maszynie. Objawia się to tym, że środowisko przestaje odpowiadać na kilkadziesiąt sekund, a nawet dłużej.
• Narzędzie to nie współpracuje ze wszystkimi kontrolkami i tak czy inaczej w niektórych przypadkach trzeba "ręcznie" tworzyć zasoby.
• Jeśli nasza aplikacja składa się z wielu stron otrzymamy również wiele plików z zasobami. Liczbę tą należy jeszcze przemnożyć przez liczbę języków jakie chcemy obsługiwać. Uważam, że prowadzi to do bałaganu w projekcie. Osobiście wolę aby zasoby były zgromadzone w jednym, kilku plikach, a nie w kilkunastu lub kilkudziesięciu. Moim zdaniem ułatwia to zarządzanie nimi, tłumaczenie czy wprowadzanie poprawek.
• Generate Local Resources wyniesienie do pliku z zasobem wszystko co się da. Może się zdarzyć, że dla danej strony musimy przetłumaczyć raptem kilka elementów natomiast plik z zasobami będzie ich zawierał wielokrotnie więcej.

Z tych względów postanowiłem zrezygnować z tego narzędzia i niestety samemu przeszukać kod stron i wynieść stałe znakowe do plików z zasobami. Aby odwołać się do tych zasobów z poziomu kodu strony wykorzystałem wyrażenia <% ... %>. Tutaj możemy wyróżnić dwa przypadki

Przypadek 1

<asp:Button ID="deleteButton" runat="server" Text="Usuń" />

można zamienić na:

<asp:Button ID="deleteButton" runat="server"  Text="<%$ Resources : lbl, Delete %>" />

lub na :

<asp:Button ID="deleteButton" runat="server"  Text="<%# Resources.lbl.Delete %>" />

W drugim wypadku trzeba pamiętać o wywołaniu metody DataBind. lbl to nazwa pliku z zasobami. Ja korzystałem głównie z pierwszej opcji.

Przypadek 2

<div>
  Nie znaleziono pliku
</div>

można zamienić na:

<div>
  <%= Resources.msg.FileNotFound %>
</div>

lub na:

<div>
  <asp:Literal runat="server" Text="<%$ Resources: msg, FileNotFound %>" />
</div>

lub na:

<div>
  <asp:Literal runat="server" Text="<%# Resources.msg.FileNotFound %>" />
</div>

lub na:

<div>
  <%# Resources.msg.FileNotFound %>
</div>

W dwóch ostatnich przypadkach trzeba pamiętać o wywołaniu DataBind. msg to nazwa pliku z zasobami. Ja korzystałem głównie z <%= ... %>, ma to jednak swoje ograniczenia. W pewnych, w cale nie rzadkich, przypadkach natrafimy na wyjątek The Controls collection cannot be modified because the control contains code blocks (i.e. % ... %). O tym jak sobie z tym poradzić i dlaczego tak jest pisałem w tym poście.

Inne

Tak jak napisałem na początku zajmowałem się przygotowaniem obcojęzycznej wersji dużego systemu. System ten ma swoją długą historię, a przejawem tego jest między innymi własny mechanizm lokalizowania. Mechanizm ten można było zastosować tylko do niektórych elementów interfejsu użytkownika. Co też zrobiłem bo skoro coś jest i działa to czemu z tego zrezygnować. Z perspektywy muszę przyznać, że nie była do dobra decyzja. Wykorzystanie więcej niż jednego mechanizmu lokalizowania aplikacji spowodowało, że konfiguracja tej aplikacji stała się trudniejsza. Jestem pewny, że za jakiś czas ktoś będzie się zastanawiał czemu tutaj widzę napisy po angielsku, a tutaj po polsku!?!?

Podsumowanie

W podsumowaniu powiem tylko jedną rzecz, którą zapewne powtórzę jeszcze nie raz:

Jeśli chcemy aby nasza aplikacja miała wiele wersji językowych to przygotowujmy się do tego od pierwszej linijki tej aplikacji.

Przez przygotowujmy się mam na myśli umieszczanie komunikatów w zasobach itp. ale również wypróbowanie dostępnych mechanizmów i sprawdzenie jak działają. Nie odkryłem tutaj Ameryki ale dopiero kiedy poczułem na własnej skórze co to znaczy lokalizacja dużej, starej aplikacji, która nie była do tego gotowa uświadomiłem sobie w pełni jak ważne jest myślenie o wielu wersjach językowych od samego początku.

Float(1) = Float(24) ???

Home

Jakiś czas temu pracowałem nad komponentem, który odpowiadał za generacją tabel w bazie danych na podstawie zadanej definicji. Dodatkowo kod ten potrafił wykryć różnicę pomiędzy definicją, a faktyczną strukturą tabeli w bazie danych i poinformować o tym użytkownika. Przynajmniej w teorii bo w praktyce czasami twierdził, że definicja nie jest spójna ze stanem faktycznym w bazie danych chociaż na pierwszy rzut oka wyglądała, że jest.

Wspomniany kod zawierał oczywiście kilka błędów, które udało mi się szybko poprawić ale jeden zapadł mi w pamięci. Pewnie dlatego, że jego znalezienie było trochę trudniejsze. Błąd ten pojawiał się kiedy definicja tabeli zawierała kolumnę typu float. W takim wypadku komponent zawsze twierdził, że definicja i strukturą tabeli w bazie danych są inne.

Diagnozę błędu rozpocząłem od przygotowania definicji trywialnej tabeli z jedną kolumną typu float o zadanej precyzji 10. Komponent wygenerował tabelę przy użyciu poniższej komendy DDL i oczywiście stwierdził, że coś jest nie tak.

CREATE TABLE TestTable
(
 SomeNumber float(10) NULL
) 

Do wykrywaniu różnic pomiędzy definicją, a stanem bazy danych skorzystałem z widoków systemowych, a w szczególności z widoku sys.all_columns. Postanowiłem, więc zobaczyć jak wygląda wiersz odpowiadający kolumnie SomeNumber i otrzymałem taki wynik:

object_id	name	column_id	system_type_id	user_type_id	max_length	precision	scale	...
2137058649	SomeNumber	1	59	59	4	24	0	...

Moją uwagę od razu zwróciła zawartość kolumny precision równa 24. Zgodnie z definicja powinno być natomiast 10. Chwila konsternacji, szybkie spojrzenie do dokumentacji i wszystko okazało się jasne. SQL Server ze względu na zgodność ze standardem ISO pozwala napisać float(10), float(20) itp. ale wewnętrznie wartości od 1 do 24 traktuje jak 24, a wartości od 25 do 53 jako 53. Po uwzględnieniu tej informacji komponent zaczął działać prawidłowo.