Telltale rulez

Home

Dawno nie pisałem już o elektronicznej rozrywce. Raz, że mam coraz mniej i mniej czasu na granie, a dwa, że chyba się starzeję i coraz trudniej znaleźć jakiś tytuł, który zwróci moją uwagę. Ostatnio udało się to jednak jednemu ze studiów developerskich i to aż dwukrotnie. Mam na myśli Telltale Games i ich dwie produkcje: Walking Dead sezon 1 oraz 2 oraz ostatnio The Wolf Among Us.
Żywe trupy powstały na bazie, swoją drogą genialnej, serii komiksów Roberta Kirkmana pod tym samym tytułem  Od jakiegoś czasu możemy też oglądać serial na ich kanwie produkowany przez stację AMC. Jeśli lubcie te klimaty to też polecam. Wracając jednak do samej gry to jest ona zbliżona do przygodówki point-and-click, chociaż dla mnie jest to przede wszystkim interaktywny, mega wciągający serial,w którym nasze decyzję wpływają na dalsze losu bohaterów. Naprawdę chylę czoła przez scenarzystami bo pomimo tego, że przeczytałem komiks, obejrzałem serial nadal potrafili mnie zaskoczyć, a niektóre sceny po prostu wbijają w fotel. Szczególnie polecam granie po zmroku, przy zgaszonym świetle i ze słuchawkami na uszach. Osobiście nie mogę doczekać się kontynuacji.

Drugi tytuł osadzony jest w tym samym stylu interaktywnego serialu. Nie zdradzę dużo jeśli powiem, że opowiada o postaciach z bajek (na przykład tytułowym złym wilku), które żyją w ukryciu we współczesnym Nowym Yorku. Może i brzmi to niedorzecznie i przypomina grę dla dzieci, ale w rzeczywistości jest to bardzo mroczny thriller, w żadnym wypadku nie dla dzieci. Jestem dopiero na początku grania, a raczej oglądania pierwszej serii, i zapowiada się równie dobrze jak Walking Dead.



Jeśli lubicie dobre, mocne historie i gry to szczerze polecam i bynajmniej nie jest to wpis sponsorowany. Zaletą obu tytułów jest to, że można do nich usiąść na kilkanaście minut i nieśpiesznie popychać przygodę do przodu. Ostrzegam jednak, że jeśli Was wciągnie to grozi Wam nieprzespana noc.

Token Content in state Epilog would result in an invalid XML document

Home

To kolejny post z serii ku pamięci aby oszczędzić innym bólu. Otóż po wprowadzeniu zmian do logiki pewnego web service'u i napisaniu testów jednostkowych, postanowiłem go jeszcze przetestować integracyjnie przy pomocy skądinąd fajnego narzędzia SoapUI. Zacząłem od przygotowałem komunikatu XML do wysłania do usługi. Poszło szybko i myślałem, że to już prawie koniec mojej pracy. Niestety był to dopiero początek, gdyż okazało się, że po wysłaniu komunikatu serwer zwraca błąd jak poniżej:

Token Content in state Epilog would result in an invalid XML document.

Zdziwiłem się ponieważ to nie był pierwszy raz kiedy przechodziłem przez tą procedurę i nigdy z czymś takim się nie spotkałem. Początkowo pomyślałem, że to wina moich zmian, ale testy przy użyciu starej wersji kodu dały ten sam wynik. W następnej kolejności sprawdziłem, wiec czy używane przeze mnie wcześniej komunikaty/żądania dają ten sam błąd, ale działały poprawnie. W tym momencie wiedziałem już, że coś jest nie tak z tym konkretnym żądaniem. Zacząłem z niego wycinać kolejne elementy, aż pozostał prawie pusty, a błąd wciąż występował. W tym momencie mnie oświeciło i postanowiłem podejrzeć to czego nie widać gołym okiem czyli białe znaki. Kiedy to zrobiłem zakląłem szpetnie ponieważ przyczyną problemu okazał się znak nowej linii na końcu komunikatu - tuż po tagu zamykającym.

10000 UserObjects

Home

10000 to limit User Objects jakie na moim sprzęcie mogła zaalokować aplikacja zanim się wywaliła. 10000 to w gruncie rzeczy bardzo duża liczba i jeśli osiągamy ten limit to z dużą pewnością mamy jakiś problem i tak było w przypadku aplikacji napisanej w WinForms jaką miałem naprawić.

Po podłączeniu się debugger'em do aplikacji szybko stwierdziłem, że problem dotyczy jednej z kontrolek, która była alokowana dynamcznie w pętli. Na menadżerze zadań bardzo ładnie było widać jak wzrasta liczba User Objects z każdą kolejną instancją tej kontrolki. Nie byłem natomiast pewny czemu te kontrolki nie były zwalniane pomimo, że były usuwane z UI i nie było na nich wskazań (jak się później okazało pozornie). Tutaj z pomocą przyszedł ANTS Memory Profiler. Jedno uruchomienie i już wiedziałem w czym tkwi problem. Mrówki pokazały, że nie zwolnione kontrolki wciąż są wskazywane przez obiekt klasy System.Windows.Forms.DropTarget.

To dość częsty błąd, a dzieje się tak jeśli kontrolka wspiera Paste & Copy i w związku z tym ma ustawioną właściwość AllowDrop na true. Powoduje to, że kontrolka wskazywana jest przez wspominany obiekt klasy DropTarget dopóki nie ustawimy AllowDrop z powrotem na false. Poprawka błędu okazała się więc trywialna. Wystarczyło, że przy usuwaniu kontrolki z UI ustawiłem tą właściwość na false. W sumie drobna rzecz, ale łatwa do pominięcia.

Jeszcze krótki komentarz odnośnie technologii WPF. Tutaj też mamy właściwość AllowDrop, ale opisany problem nie występuje ponieważ WPF ma zupełnie inne bebechy niż WinForms.

Od jakiej wartości zaczynają się indeksy tablic w C#?

Home

To post z serii ciekawostki. Większość z Was zapytana od jakiej wartości zaczynają się indeksy tablic w C# odpowie z pewnością, że od 0 i tego należy się trzymać, ale są pewne wyjątki. Oto przykład na jaki natknąłem się eksplorując czeluście platformy .NET pokazujący jak stworzyć tablicę 10x10 z indeksami zaczynającymi się od 5:

var array = Array.CreateInstance(typeof(int), new[] { 10, 10 }, new[] { 5, 5 });
var array2 = (int[,]) array;

A teraz mały przykład użycia:

array2[1,3] = 1 // Out of bounds array index
array2[5,6] = 1 // OK
array2[15,14] = 1 // Out of bounds array index
array2[14,14] = 1 // OK

Oczywiście nie byłbym sobą gdybym nie spróbował tego samego z tablicą jednowymiarową:

var array = Array.CreateInstance(typeof(int), new[] { 10 }, new[] { 5 });
var array2 = (int[]) array;

Taka próba rzutowania zakończy się niestety, a może na szczęście, wyjątkiem o treści:

Unable to cast object of type 'System.Int32[*]' to type 'System.Int32[]'.

Co oznacza zapis System.Int32[*]? Mówiąc szczerze nie jest do końca pewny. Bazując jednak na poniższym teście:

Console.WriteLine(new int[10].GetType()); 
Console.WriteLine(Array.CreateInstance(typeof(int), new[] { 10 }, new[] { 0 }).GetType());
Console.WriteLine(Array.CreateInstance(typeof(int), new[] { 10 }, new[] { 5 }).GetType()); 
Console.WriteLine(new int[10,10].GetType()); 
Console.WriteLine(Array.CreateInstance(typeof(int), new[] { 10, 10 }, new[] { 5, 5 }).GetType()); 

Który wypisze na ekran takie wyniki:

System.Int32[]
System.Int32[]
System.Int32[*]
System.Int32[,]
System.Int32[,]

Można stwierdzić, że nazwa typu TYP[*] oznacza po prostu tablicę jednowymiarową z indeksem nie zaczynającym się w zerze.

Na koniec jeszcze jedna ciekawostka. Rzutowanie System.Int32[*] na System.Int32[] w kodzie programu nie powiedzie się, ale już w oknie Quick Watch albo Immediate Window już tak:

Zużycie procesora przez wskazany proces

Home

Potrzebowałem ustalić programowo bieżące zużycie procesora przez wskazany proces. Zacząłem od przyjrzenia się licznikom wydajności i szybko naklepałem coś takiego:

var p = Process.GetProcessById(id);
var counter = new PerformanceCounter("Process", "% Processor Time", myProcess.ProcessName);
Console.WriteLine("Processor %: {0}", counter.NextValue());

Przetestowałem i wyniki okazały się dziwne ponieważ czasami uzyskiwałem zużycie większe niż 100%. Chwila, ale przecież mam 8 rdzeniowy procesor. Spróbujmy więc czegoś takiego:

Console.WriteLine("Processor %: {0}", counter.NextValue() / Environment.ProcessorCount);

To już działało dobrze. Postanowiłem jednak poszukać alternatywnego sposobu i przyjrzałem się co oferuje klasa Process. Szybko znalazłem właściwość Process.TotalProcessorTime, która zgodnie ze swoją nazwą zwraca całkowity czas procesora zużyty przez dany proces począwszy od jego uruchomienia. Ja potrzebowałem natomiast aktualnego zużycia. Trochę myślenia, szukania w Internecie (na przykład tutaj) i szybko dopisałem coś takiego:

public class Utils
{
    public class ProcessorUtilizationInfo
    {
        public TimeSpan LastProcessorTime { get; set; }
        public DateTime LastCheck { get; set; }
        public double Value { get; set; }
        public Process Process { get; set; }
    }

    public static ProcessorUtilizationInfo GetProcessorUtilization(ProcessorUtilizationInfo info)
    {
        info.Process.Refresh();

        var now = DateTime.Now;
        var elapsed = now - info.LastCheck;
        var processorTime = (info.Process.TotalProcessorTime - info.LastProcessorTime);

        info.LastProcessorTime = info.Process.TotalProcessorTime;
        info.LastCheck = now;
        info.Value = processorTime.TotalMilliseconds / elapsed.TotalMilliseconds / Environment.ProcessorCount;

        return info;
    }
}

Dla przejrzystości pominąłem walidację danych. Klasa pomocnicza ProcessorUtilizationInfo jest potrzebna gdybyśmy chcieli wołać metodę GetProcessorUtilization wielokrotnie dla tego samego procesu. Ktoś może marudzić, że używam DateTime.Now, że wynik może być nieprecyzyjny, ale moje testy pokazały, że zastosowanie licznika wydajności i metody GetProcessorUtilization daje podobny rezultaty. Przykład użycia metody GetProcessorUtilization wygląda następująco:

var p = Process.GetProcessById(id);
var info = new Utils.ProcessorUtilizationInfo {Process = p};
Console.WriteLine("Processor %: {0}", Utils.GetProcessorUtilization(info).Value * 100);

Do opisanych 2 sposobów uzyskania aktualnego zużycia procesora dla wskazanego procesu mam jedno zastrzeżenie. Otóż oba rozwiązania dają co prawda bardzo zbliżone wyniki (zaobserwowałem różnice rzędu 0.1 - 0.2%), ale wyniki te różniły się nawet o 1% od tego co pokazywał menadżer zadań. Ktoś wie dlaczego? Może znacie lepsze rozwiązanie postawionego problemu?